در این مقاله، به بررسی تفصیلی سوره أعراف آیات ۱۷۲ تا ۱۷۴ می‌پردازیم. این آیات به معنای عمیق و تاثیرگذاری پیمان اولیه‌ای که خداوند با انسان بسته اشاره می‌کنند. محور اصلی این آیات، گواهی و شهادتی است که انسان در پاسخ به پرسش خداوند ارائه می‌دهد. شهادتی که در زبان فطرت انسان نهفته است و بیانگر این حقیقت است که انسان خود، صاحب اختیار و خالق خود نیست. این تأکید بر فطرت انسان و درک او از خداوند، اساس بینش توحیدی است که در دین الهی مورد تأکید قرار گرفته است. در ادامه مقاله، به تفسیر و تحلیل این آیات و تاثیر آنها بر فهم و درک ما از دین و خداوند می‌پردازیم.
آیا ما را هلاک می‌کنی، به سبب آنچه اهل باطل کردند ؟»
وَ کَذٰلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ
و این‌گونه آیات و نشانه‌ها را به روشنی بیان می‌کنیم
وَ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعونَ (۱۷۴)
تا آنان به راه حق بازگردند
[i] گواهی و شهادتی که انسان در پاسخ خداوند گفته است چیست؟ این شهادت همان زبان فطرت انسان است، هر انسانی می داند که خود، صاحب اختیار و خالق خودش نیست و از آنجا که جسم و جان انسان عظمتی بی نظیر دارد، روشن است که خالق و صاحب اختیار او بسیار دانا و تواناست. این سخن که ندای وجدان هر انسان آگاهی می باشد، اساس بینش توحیدی است و همان است که خداوند فرموده: دین الهی متناسب با فطرت انسان می باشد.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است :
ما در قرآن، آیات و نشانه‌ها را به روشنی بیان می‌کنیم تا شما به راه حق بازگردید
