خداوند متعال در سوره کهف آیات 47 تا 49، چشم‌انداز روز قیامت و حسابرسی الهی را به تصویر می‌کشد. در آن روز، کوه‌ها به حرکت در می‌آیند و زمین هموار می‌شود. همه مردم اعم از بزرگ و کوچک، در یک صف به درگاه خداوند می‌آیند و کارنامه اعمالشان به رویشان گشوده می‌شود. مجرمان از دیدن اعمال خود به شدت وحشت‌زده می‌شوند، چرا که هیچ عمل کوچک و بزرگی فراموش نشده است. این آیات، تصویری زیبا از عدالت الهی در قیامت به دست می‌دهد.
وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ
و در نظر آور، روزی که کوه‌ها را به حرکت درمی‌آوریم
آنگاه مجرمان را می‌بینی که از آنچه در آن است هراسناکند
وَ یَقولونَ یا وَیْلَتَنا ما لِهٰذَا الْکِتابِ
و می‌گویند: «وای بر ما ، این چه کارنامه‌ای است
لا یُغادِرُ صَغیرَهً وَ لاکَبیرَهً اِلّا اَحْصاها
هیچ عمل کوچک و بزرگی نیست، مگر آن که همه را به حساب آورده»
وَ وَجَدوا ما عَمِلوا حاضِرًا
و آنچه را انجام دادند، در حضور خود می‌یابند؛
وَ لایَظْلِمُ رَبُّکَ اَحَدًا (49)
و صاحب اختیار تو، به هیچ‌کس ستم نمی‌کند.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
گمان کردید، هرگز حسابرسی نخواهید داشت ؟ در نظر آور، روز قیامت را، ما همه را جمع می‌کنیم و در یک صف، به پیشگاه الهی آورده می‌شوند و نامه‌ی عمل هر کس در مقابلش نهاده می‌شود؛ آنگاه مجرمان را می‌بینی که از آنچه در آن است هراسناک اند و می‌گویند: «وای بر ما، این چه کارنامه‌ای است! هیچ عمل کوچک و بزرگی نیست، مگر آن که همه را به حساب آورده» و آنچه را انجام دادند، در حضور خود می‌یابند؛ و صاحب اختیار تو، به هیچ‌کس ستم نمی‌کند.
