در این نوشتار به بررسی سوره زمر آیات ۸ تا ۱۶ از کلام الله مجید می‌پردازیم. این آیات درباره دو دسته انسان‌ها است: دسته اول کسانی که در هنگام سختی به درگاه خدا روی می‌آورند ولی پس از دریافت نعمت، خدا را فراموش می‌کنند و دسته دوم آنان که در دلِ شب با خدای خود خالصانه نیایش می‌کند؛ به آخرت ایمان دارند و همیشه به رحمت الله امیدوارند. خداوند در ادامه این آیات، به پیامبر می‌فرماید تا مردم را به پرستش خالصانه او و پرهیز از شرک دعوت کند. در پایان نیز به عاقبت تلخ کسانی که خود و خانواده‌شان را گمراه می‌کنند، اشاره شده است. امیدواریم مطالعه این آیات موجب تأمل و تفکر در خوانندگان گرامی شود.
| وَ اِذا مَسَّ الْاِنْسانَ ضُرٌّ | وقتی به انسان آسیبی برسد، |
| دَعا رَبَّهو مُنیبًا اِلَیْهِ | خدای خود را می‌خواند و به سوی او باز می‌گردد. |
| ثُمَّ اِذا خَوَّلَهو نِعْمَهً مِنْهُ | سپس چون نعمتی از جانب خود به او عطا کند، |
| نَسِیَ ما کانَ یَدْعو اِلَیْهِ مِنْ قَبْلُ | آن کس را که به درگاهش دعا می‌کرد، فراموش می‌کند؛ |
| وَ جَعَلَ لِلّهِ اَنْدادًا لِیُضِلَّ عَنْ سَبیلِهى | و برای اللّه همتایانی قرار می‌دهد تا دیگران را از راه او گمراه کند ؛ |
| قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلیلًا | بگو: «اندکی از ناسپاسی خود بهره بگیر؛ |
| اِنَّکَ مِنْ اَصْحابِ النّارِ (۸) | اما بدان قطعاً تو اهل آتشی» حال، این بهتر است، |
| اَمْ مَنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِدًا وَ قائِمًا | یا آن که در دلِ شب، سجده‌کنان و ایستاده، نیایش می‌کند؛ |
| یَحْذَرُ الْآخِرَهَ وَ یَرْجوا رَحْمَهَ رَبِّهى | از آخرت می‌ترسد و به رحمت خدا امید دارد؛ |
| قُلْ‌هَلْ‌یَسْتَوِى الَّذینَ یَعْلَمونَ وَ الَّذینَ‌لایَعْلَمونَ | بگو: «آیا عالمان با نادانان یکسانند؟ |
| اِنَّما یَتَذَکَّرُ اُولُوا الْاَلْبابِ (۹) | تنها خردمندان عبرت می‌گیرند» |
| قُلْ یا عِبادِ الَّذینَ آمَنوا اتَّقوا رَبَّکُمْ | بگو: «ای بندگان مؤمن من ! تقوای الهی داشته باشید |
| لِلَّذینَ اَحْسَنوا فى هٰذِهِ الدُّنْیا حَسَنَهٌ | کسانی که نیکی کردند در این دنیا پاداش نیکویی دارند |
| وَ اَرْضُ اللّهِ واسِعَهٌ | و زمین خدا وسیع است، |
| اِنَّمایُوَفَّى الصّابِرونَ اَجْرَهُمْ بِغَیْرِحِسابٍ (۱۰) | پاداش صابران بی‌حساب و بی نقص داده می‌شود» |
| قُلْ اِنّى اُمِرْتُ اَنْ اَعْبُدَ اللّهَ | بگو: «به من فرمان داده شده که «اللّه» را بپرستم |
| مُخْلِصًا لَهُ الدّینَ (۱۱) | در حالی که دینم را برای او خالص کرده‌ام |
| وَ اُمِرْتُ لِاَنْ اَکونَ اَوَّلَ الْمُسْلِمینَ (۱۲) | و مأمور شده‌ام که نخستین مسلمان باشم» |
| قُلْ اِنّى اَخافُ اِنْ عَصَیْتُ رَبّى | بگو: «من واقعاً از نافرمانی صاحب اختیارم می‌ترسم |
| عَذابَ یَوْمٍ عَظیمٍ (۱۳) | بخاطر مجازات روزی بزرگ» |
| قُلِ اللّهَ اَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهو دینى (۱۴) | بگو: «من خدا را می‌پرستم و دینم را برای او خالص کرده‌ام |
| فَاعْبُدوا ما شِئْتُمْ مِنْ دونِهى | پس شما، هر چه را می‌خواهید به جای او بپرستید». |
| قُلْ اِنَّ الْخاسِرینَ الَّذینَ | بگو: «در حقیقت زیانکاران، کسانی هستند |
| خَسِروا اَنْفُسَهُمْ وَ اَهْلیهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ | که در روز قیامت، خود و خانواده‌ی آنها، گرفتار زیان باشند |
| اَلا ذٰلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبینُ (۱۵) | آگاه باشید! که زیان آشکار همین است» |
| لَهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِنَ النّارِ | از بالای سر ، طبقاتی از آتش دارند؛ |
| وَمِنْ تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ | و نیز از از زیر پایشان ؛ |
| ذٰلِکَ یُخَوِّفُ اللّهُ بِه‌ى عِبادَهو | این آتشی است که اللّه، بندگانش را به آن هشدار می‌دهد |
| یا عِبادِ فَاتَّقونِ (۱۶) | ای بندگان من! پس تقوای مرا در پیش گیرید. |
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
- در دلِ شب، سجده‌کنان و ایستاده، نیایش کنید؛ از مجازات آخرت بترسید و به رحمت خدا امیدوار باشید؛ کسانی که نیکی کردند در این دنیا پاداش نیکویی دارند و در آخرت نیز، پاداش صابران بی‌حساب و بی نقص داده می‌شود»
