نوشتار پیش رو شامل سوره حاقه آیات ۳۸ تا ۵۲ از قرآن کریم است. این آیات درباره اعجاز و حقانیت قرآن بحث می‌کنند و بیان می‌دارند که قرآن سخن خداوند است و نه سخن شاعر یا کاهن. همچنین بیان می‌کنند که اگر پیامبر اسلام سخنان دروغی را به خدا نسبت می‌داد، مجازات می‌شد. قرآن برای پرهیزگاران پند آموز و حقیقت محض است. این آیات در پایان خواننده را به تسبیح و ستایش خداوند دعوت می‌کنند.
و ما مسلّماً می‌دانیم که بعضی از شما تکذیب‌کننده‌اید
وَ اِنَّهو لَحَسْرَهٌ عَلَى الْکافِرینَ (۵۰)
و حقیقتاً این قرآن حسرتی است بر منکرانِ حقیقت
وَ اِنَّهو لَحَقُّ الْیَقینِ (۵۱)
و مسلّماً آن حقیقتی، یقینی است
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظیمِ (۵۲)
پس نام خدای بزرگ را به ستایش یاد کن.
[i] «وتین» رگی است مهم که از کبد خارج می‌شود.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
پس سوگند یاد می‌کنم به آنچه می‌بینید و آنچه نمی‌بینید که قرآن، قطعاً سخن فرستاده‌ای ارجمند است؛ هرگز سخن فردی خیالپرداز نیست و هرگز گفتار یک کاهن نیست، قرآن، نازل‌شده‌ای از جانب صاحب اختیار جهانیان است و حقیقتاً این قرآن حسرتی است بر منکرانِ حقیقت؛ پس خدای بزرگ را ستایش کن.
