| وَ الَّذینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنْکُمْ وَ یَذَرونَ اَزْواجًا | کسانی از شما که می‌میرند و همسرانی بر جا می‌گذارند، |
| یَتَرَبَّصْنَ بِاَنْفُسِهِنَّ اَرْبَعَهَ اَشْهُرٍ وَ عَشْرًا | همسرانشان باید چهار ماه و ده روز انتظار برند؛ |
| فَاِذا بَلَغْنَ اَجَلَهُنَّ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ | و چون این مدّت به پایان رسید، گناهی نیست، |
| فى ما فَعَلْنَ فى اَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْروفِ | که آنان برای ازدواج خود، به شایستگی تصمیم بگیرند؛ |
| وَ اللّهُ بِما تَعْمَلونَ خَبیرٌ (۲۳۴) | و خدا از آنچه انجام می‌دهید، آگاه است (۲۳۴) |
| وَ لاجُناحَ عَلَیْکُمْ | و گناهی بر شما نیست، |
| فى ما عَرَّضْتُمْ بِه‌ى مِنْ خِطْبَهِ النِّساءِ | اگر به کنایه از آن زنان که در عدّه‌اند، خواستگاری کنید ؛ |
| اَوْ اَکْنَنْتُمْ فى اَنْفُسِکُمْ | یا در دل پنهان کنید ؛ |
| عَلِمَ اللّهُ اَنَّکُمْ سَتَذْکُرونَهُنَّ | خدا می‌داند که شما به زودی از آن زنان، یاد خواهید کرد؛ |
| وَ لٰکِنْ لاتُواعِدوهُنَّ سِرًّا اِلّا اَنْ تَقولوا قَوْلًا مَعْروفًا | ولی به آنان وعده‌ی پنهانی ندهید؛ بلکه گفتاری شایسته بگویید؛ |
| وَ لاتَعْزِموا عُقْدَهَ النِّکاحِ | و تصمیم به عقد زناشویی نگیرید، |
| حَتّیٰ یَبْلُغَ الْکِتابُ اَجَلَهو | تا آن مدّت که واجب شده، زمانش به پایان برسد؛ |
| وَ اعْلَموا اَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ ما فى اَنْفُسِکُمْ | و بدانید که خدا، آنچه را در دل دارید، می‌داند؛ |
| فَاحْذَروهُ وَ اعْلَموا اَنَّ اللّهَ غَفورٌ حَلیمٌ (۲۳۵) | پس از مجازاتش بترسید و بدانید که خدا آمرزنده و بردبار است (۲۳۵) |
| لا جُناحَ عَلَیْکُمْ | گناهی بر شما نیست، |
| اِنْ طَلَّقْتُمُ النِّساءَ ما لَمْ تَمَسّوهُنَّ | اگر پیش از آنکه با زنان تماس جنسی بگیرید، |
| اَوْ تَفْرِضوا لَهُنَّ فَریضَهً | یا برای ایشان مهریّه معیّن کنید، طلاق دهید؛ |
| وَ مَتِّعوهُنَّ عَلَى الْموسِعِ قَدَرُهو | ولی آنان را بهره‌مند کنید، توانگر به اندازه‌ی خود، |
| وَ عَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهو مَتاعًا بِالْمَعْروفِ | و تنگدست به اندازه‌ی خودش، بهره‌مندی مطابق با عرف ؛ |
| حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنینَ (۲۳۶) | که این حقّی واجب بر عهده‌ی نیکوکاران است (۲۳۶) |
| وَ اِنْ طَلَّقْتُموهُنَّ مِنْ قَبْلِ اَنْ تَمَسّوهُنَّ | و اگر پیش از آنکه با آنان نزدیکی کنید، طلاقشان دادید، |
| وَ قَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَریضَهً | چنانچه برای آنان مهریّهای معیّن کرده‌اید، |
| فَنِصْفُ ما فَرَضْتُمْ اِلّا اَنْ یَعْفونَ | نصف آن را بپردازید، مگر اینکه همسر مهریّه خود را ببخشد؛ |
| اَوْ یَعْفُوَ الَّذى بِیَدِه‌ى عُقْدَهُ النِّکاحِ | یا آن کسی که عقد به دست اوست، چنین کند؛ |
| وَ اَنْ تَعْفوا اَقْرَبُ لِلتَّقْویٰ | و اگر هر کدام از شما ببخشید، به تقوا نزدیک‌ترید؛ |
| وَ لاتَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ | و فضل و بخشش را در بین خود فراموش نکنید؛ |
| اِنَّ اللّهَ بِما تَعْمَلونَ بَصیرٌ (۲۳۷) | همانا خدا به آنچه انجام می‌دهید بیناست. (۲۳۷) |
