این صفحه شامل سوره رعد آیات 38 تا 43 از قرآن کریم است که درباره مسئولیت پیامبران و اثبات نبوت آنها بحث می‌کند. در ابتدای این آیات، خداوند بیان می‌کند که پیامبران پیشین نیز همسر و فرزند داشته‌اند و هیچ پیامبری بدون اذن الهی نمی‌تواند معجزه‌ای بیاورد. سپس تأکید می‌شود که وظیفه پیامبر، تنها ابلاغ پیام الهی است و حسابرسی بر عهده خداست. در ادامه، بیان می‌شود که خداوند بر همه چیز آگاه است و کافران سرانجام جزای اعمالشان را خواهند دید. در پایان نیز به اهمیت شهادت خداوند برای اثبات نبوت پیامبر اشاره شده است.
| وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا رُسُلًا مِنْ قَبْلِکَ | مسلّماً پیامبرانی را پیش از تو فرستادیم؛ |
| وَ جَعَلْنا لَهُمْ اَزْواجًا وَ ذُرِّیَّهً | و برای آنان همسران و فرزندانی قرار دادیم؛ |
| وَ ما کانَ لِرَسولٍ اَنْ یَأْتِیَ بِآیَهٍ اِلّا بِاِذْنِ اللّهِ | و امکان ندارد که پیامبری بدون اجازه خدا، نشانه‌ای بیاورد؛ |
| لِکُلِّ اَجَلٍ کِتابٌ (38) | هر مهلتی، و هر کاری، قانون معیّنی دارد |
| یَمْحُو اللّهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ | خداوند آنچه را می‌خواهد محو، یا ثابت می‌گرداند؛ |
| وَ عِنْدَهو اُمُّ الْکِتابِ (39) | و أمّ الکتاب – که اساس کتب آسمانی است- نزد اوست |
| وَ امّا نُرِیَنَّکَ بَعْضَ الَّذى نَعِدُهُمْ | اگر بعضی از آنچه به آنان وعده می‌دهیم، به تو بنمائیم، |
| اَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ فَاِنَّما عَلَیْکَ الْبَلاغُ | یا جانت رابگیریم بدان وظیفه تو فقط ابلاغ پیام است؛ |
| وَ عَلَیْنَا الْحِسابُ (40) | و حسابرسی برعهده ماست |
| اَوَ لَمْ یَرَوْا اَنّا نَأْتِى الْاَرْضَ | آیا ندیدند که ما به سراغ زمین می‌آییم، |
| نَنْقُصُها مِنْ اَطْرافِها | جای‌جای آن را با حوادثی نابود می‌کنیم؟ |
| وَ اللّهُ یَحْکُمُ لامُعَقِّبَ لِحُکْمِهى | فقط خداست که حکم می‌کند و چیزی مانع حکم او نیست ؛ |
| وَ هُوَ سَریعُ الْحِسابِ (41) | و او سریع الحساب است |
| وَ قَدْ مَکَرَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ | قطعاً کسانی که پیش از آنان بودند نیرنگ کردند ؛ |
| فَلِلّهِ الْمَکْرُ جَمیعًا | و همه تدبیرها نزد خدا است و او از همه ی نیرنگ ها آگاه است. |
| یَعْلَمُ ما تَکْسِبُ کُلُّ نَفْسٍ | آنچه را هر کسی به دست می‌آورد، می‌داند |
| وَ سَیَعْلَمُ الْکُفّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدّارِ (42) | و کافران بزودی می‌دانند که سرایِ آخرت، برای کیست؟ |
| وَ یَقولُ الَّذینَ کَفَروا لَسْتَ مُرْسَلًا | و کافران می‌گویند: «تو پیامبر نیستی» |
| قُلْ کَفیٰ بِاللّهِ شَهیدًا بَیْنى وَ بَیْنَکُمْ | بگو: «گواه بودن خدا بین من و شما کافی است[i] |
| وَ مَنْ عِنْدَهو عِلْمُ الْکِتابِ (43) | و هر کسی که علم کتاب الهی، نزد اوست». |
[i] در آیه 49 از سوره عنکبوت این افراد معرفی شده‌اند: «بلکه این قرآن آیاتى روشن است در سینه کسانى که به آنان علم داده شده و فقط ستمگران منکر آیات ما مى شوند.» این آیه نشان می‌دهد که ایمان یاران پیامبر، و در راس آنها امام علی(ع) به قرآن آنچنان قوی بوده است که به واسطه‌ی آن شناخت، می‌توانستند بر پیامبری حضرت محمد(ص)، گواهی دهند. نه اینکه اول مرید پیامبر شوند، آنگاه تمام گفتار ایشان را تأیید نمایند. به عبارت دیگر آنها اول حق را شناختند و بعد اهل آن را، نه اینکه اول به فردی اعتماد کنند و سپس همه‌ی سخنان آن فرد را، حق بدانند. توصیه‌ی زیبای امام علی(ع) نیز همین است: اِعرفِ الحق تَعرِف اَهلَهُ: اول حق را بشناس، سپس به وسیله‌ی آن، اهل حق را بشناس.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
- اگر بعضی از آنچه به آنان وعده‌می‌دهیم، به تو بنمائیم، یا جانت را بگیریم، بدان وظیفه تو فقط ابلاغ پیام الهی است ولی حسابرسی مردم برعُهده ماست . فقط خداست که حکم می‌کند و چیزی مانع حکم او نیست؛ و او سریع الحساب است
