این نوشتار شامل سوره کهف آیات ۳۲ تا ۴۳ از قرآن کریم است که به گفتگوی مشرک و موحد و سرانجام آنان می‌پردازد. در این آیات، داستان دو نفر با دو باغ انگور آمده است که یکی مشرک و دیگری موحد بود. مشرک به خاطر ثروت بیشتر، خود را برتر از دیگری می‌دانست. اما موحد او را به توحید و ایمان به روز قیامت دعوت می‌کرد. سرانجام باغ مشرک دچار آفت شد و او پشیمان گشت. این آیات درس عبرت‌آموزی برای انسان‌های مغرور و تکبر است و بر لزوم توحید و ایمان به معاد تأکید می‌کند.
| وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا رَجُلَیْنِ | و برایشان دو مرد را مثال بزن ؛ |
| جَعَلْنا لِاَحَدِهِما جَنَّتَیْنِ مِنْ اَعْنابٍ | که برای یکی از آنان، دو باغ انگور قرار دادیم؛ |
| وَ حَفَفْناهُما بِنَخْلٍ | و اطراف آن دو باغ را با درختان خرما پوشاندیم ؛ |
| وَ جَعَلْنا بَیْنَهُما زَرْعًا (۳۲) | و بین آن دو کشتزاری قرار دادیم |
| کِلْتَا الْجَنَّتَیْنِ آتَتْ اُکُلَها | هر دو باغ محصول می‌دادند ؛ |
| وَ لَمْ تَظْلِمْ مِنْهُ شَیْئًا | و چیزی از آن میوه‌ها را سیاه نمی‌کردند ؛ |
| وَ فَجَّرْنا خِلالَهُما نَهَرًا (۳۳) | و میان آن دو باغ، نهری پُرآب، روان کردیم |
| وَ کانَ لَهو ثَمَرٌ | آن مردی که باغش میوه‌های خوبی داشت، |
| فَقالَ لِصاحِبِه‌ى وَ هُوَ یُحاوِرُهو | در حال گفتگو با رفیقش، میگفت: |
| اَنَا اَکْثَرُ مِنْکَ مالًا وَ اَعَزُّ نَفَرًا (۳۴) | «من بیشتر از تو، مال دارم و افرادم نیز تواناترند» |
| وَ دَخَلَ جَنَّتَهو | او وارد باغ خود شد؛ |
| وَ هُوَ ظالِمٌ لِنَفْسِهى | در حالی که به دلیل تکبّر و غرور، به خود ستمکار بود؛ |
| قالَ ما اَظُنُّ اَنْ تَبیدَ هٰذِه‌ى اَبَدًا (۳۵) | گفت: «گمان نمی‌کنم که این باغ، هرگز از بین برود |
| وَ ما اَظُنُّ السّاعَهَ قائِمَهً | و گمان نمی‌کنم که قیامت برپا شود ؛ |
| وَ لَئِنْ رُدِدْتُ اِلیٰ رَبّى | و اگر هم به سوی صاحب اختیارم بازگردانده شوم ، |
| لَاَجِدَنَّ خَیْرًا مِنْها مُنْقَلَبًا (۳۶) | قطعاً در آن حال، بهتر از این حال فعلی را خواهم داشت» |
| قالَ لَهو صاحِبُهو وَ هُوَ یُحاوِرُهو | رفیقش، در میان دیگر سخنان، پاسخ داد: |
| اَکَفَرْتَ بِالَّذى خَلَقَکَ مِنْ تُرابٍ | «آیا نسبت به کسی ناسپاسی می‌کنی که تو را از خاک آفرید، |
| ثُمَّ مِنْ نُطْفَهٍ ثُمَّ سَوّاکَ رَجُلًا (۳۷) | سپس از نطفه و آنگاه مرد کاملی کرد؟ |
| لٰکِنَّ هُوَ اللّهَ رَبّى | امّا من، ایمان دارم که اللّه، صاحب اختیار من است؛ |
| وَ لااُشْرِکُ بِرَبّى اَحَدًا (۳۸) | و هیچ‌کس را با خدای خودم شریک نمی‌سازم |
| وَ لَوْلا اِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَکَ قُلْتَ | چرا زمانی که وارد باغ خود شدی، نگفتی: |
| ما شاءَ اللّهُ لا قُوَّهَ اِلّا بِاللّهِ | «هرچه خدا بخواهد» و« نیرویی جز با تکیه برخدا نیست» ؟ |
| اِنْ تَرَنِ اَنَا اَقَلَّ مِنْکَ مالًا وَ وَلَدًا (۳۹) | اگر می‌بینی مال و فرزند من از تو کمتر است |
| فَعَسیٰ رَبّى اَنْ یُؤْتِیَنِ خَیْرًا مِنْ جَنَّتِکَ | شاید که خدایم، بهتر از باغ تو را به من بدهد؛ |
| وَ یُرْسِلَ عَلَیْها حُسْبانًا مِنَ السَّماءِ | و بر آن باغ تو، آفتی حساب شده، از آسمان بفرستد؛ |
| فَتُصْبِحَ صَعیدًا زَلَقًا (۴۰) | تا زمینی صاف و بدون گیاه شود |
| اَوْ یُصْبِحَ ماؤُها غَوْرًا | یا آبش فرو رود؛ |
| فَلَنْ تَسْتَطیعَ لَهو طَلَبًا (۴۱) | در نتیجه هرگز نتوانی آن آب را بدست آوری» |
| وَ اُحیطَ بِثَمَرِهى | سرانجام میوه‌های باغ آن مرد، با آفتی احاطه شد. |
| فَاَصْبَحَ یُقَلِّبُ کَفَّیْهِ عَلیٰ ما اَنْفَقَ فیها | پس برای آنچه در باغ هزینه کرده بود، دست‌ها را برهم می‌زد؛ |
| وَ هِیَ خاوِیَهٌ عَلیٰ عُروشِها | در حالی که تمام داربستهایش فرو ریخته بود؛ |
| وَ یَقولُ یا لَیْتَنى لَمْ اُشْرِکْ بِرَبّى اَحَدًا (۴۲) | و میگفت: «کاش کسی را شریک خدا نمی‌گرفتم» |
| وَ لَمْ تَکُنْ لَهو فِئَهٌ یَنْصُرونَهو مِنْ دونِ اللّهِ | او گروهی را نداشت که در برابر خدا یاریش کنند؛ |
| وَ ما کانَ مُنْتَصِرًا (۴۳) | و از خودش هم کاری ساخته نبود. |
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
- نگو من مال و قدرت دارم، این نگرشِ افرادِ متکبّر و مغرور است؛ آیا نسبت به کسی ناسپاسی می‌کنی که تو را از خاک آفرید، سپس از نطفه و آنگاه انسان کاملی کرد؟
