سوره مریم آیات 30 تا 35 – خداوند آبروی مؤمن را حفظ می کند

۱۲/۰۷/۱۴۰۲

در این نوشتار به بررسی سوره مریم آیات 30 تا 35 از کلام الله مجید می پردازیم. در این آیات از سوره مریم، داستان تولد معجزه‌آسای حضرت عیسی(ع) و سخن گفتن او در گهواره بیان شده است. با توجه به مضمون این آیات، می‌توان چنین نتیجه گرفت که خداوند همواره از بندگان مؤمن و باایمان خود حمایت می‌کند و آنان را در برابر دشمنانشان یاری می‌دهد. همچنین این آیات بر ارزش نماز، زکات، احترام به والدین و توحید خالصانه تأکید دارند.

قالَ اِنّى عَبْدُ اللّهِ	امّا ناگهان کودک، شروع به سخن کرد: «من بنده‌ی خدا هستم،
آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنى نَبِیًّا (30)‏	که به من، کتاب و پیامبری داده است
وَ جَعَلَنى مُبارَکًا اَیْنَ ما کُنْتُ	و هر جا باشم، خدا مرا مبارک نموده
وَ اَوْصانى بِالصّلاهِ وَ الزَّکاهِ ما دُمْتُ حَیًّا(31)‏	و تا زنده‌ام، مرا به نماز و زکات سفارش کرده است
وَ بَرًّا بِوالِدَتى	و نیز، نیکی به مادر؛
وَلَمْ‌یَجْعَلْنى جَبّارًا شَقِیًّا(32)‏	و مرا زورگو و بدرفتار قرار نداده [i]
وَ السَّلامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ اَموتُ	سلام بر من! روزی که زاده شدم و روزی که می‌میرم
وَ یَوْمَ اُبْعَثُ حَیًّا (33)‏	و روزی که برانگیخته و زنده می‌شوم»
ذٰلِکَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ	این است ماجرای عیسیٰ، همان پسر مریم؛
قَوْلَ الْحَقِّ الَّذى فیهِ یَمْتَرونَ (34)‏	سخن حقّی که در آن تردید می‌کنند
ما کانَ لِلّهِ اَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ سُبْحانَه_و	شایسته نیست برای خدا که فرزندی بگیرد، او مُنزّه است[ii]
اِذا قَضیٰ اَمْرًا	هرگاه به کاری فرمان دهد،
فَاِنَّما یَقولُ لَه_و کُنْ فَیَکونُ (35)‏	فقط می‌گوید: «باش»، آنگاه به وجود ‌آید

[i] راز مبارک بودن هر انسانی از این آیات معلوم می‌شود:

(اوّل) مردم را به نماز تشویق کند (دوّم) با دادن زکات و انفاق به نیازمندان کمک نماید

(سوّم) به پدر ومادر یاری و احترام نماید و اگر از دنیا رفته‌اند، برای آنها دعا کند.

[ii] مُنزّه دانستن خدا یعنی اینکه او را بالاتر از تصورات خود بدانیم، زیرا آنچه در اندیشه‌ی ما، به عنوان «خدا» ثبت شده، مخلوق ذهن ماست، سعدی می‌گوید: هر چه گویی آن خدا، آن «وهم» توست.