| مَنْ اَعْرَضَ عَنْهُ | هر کس از آن رو بگرداند، |
| فَاِنَّهو یَحْمِلُ یَوْمَ الْقِیامَهِ وِزْرًا (100) | مسلّماً روز قیامت، بار سنگین مجازات را حمل خواهد کرد |
| خالِدینَ فیهِ | در آن حال ماندگار است؛ |
| وَ ساءَ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ حِمْلًا (101) | و چه بار بدی، در روز قیامت دارند |
| یَوْمَ یُنْفَخُ فِى الصّورِ | روزی که در شیپور دمیده می‌شود ، |
| وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقًا (102) | و مجرمان را در آن روز، کبودچشم و نابینا، جمع می‌کنیم |
| یَتَخافَتونَ بَیْنَهُمْ اِنْ لَبِثْتُمْ اِلّا عَشْرًا (103) | آهسته با هم می‌گویند:«گویا فقط ده روزی مُرده بودیم» |
| نَحْنُ اَعْلَمُ بِما یَقولونَ | ما به آنچه می‌گویند، داناتریم. |
| اِذْ یَقولُ اَمْثَلُهُمْ طَریقَهً | آنگاه که عاقل‌ترین آنها می‌گوید: |
| اِنْ لَبِثْتُمْ اِلّا یَوْمًا (104) | «جز یک روزی در حال مرگ، نماندید» |
| وَ یَسْاَلونَکَ عَنِ الْجِبالِ | از تو درباره‌ی «کوه‌ها» می‌پرسند؛ |
| فَقُلْ یَنْسِفُها رَبّى نَسْفًا (105) | بگو: «واقعاً خدای من آنها را از جا درمی‌آورد |
| فَیَذَرُها قاعًا صَفْصَفًا (106) | و آن زمین را به صورت دشتی هموار، رها می‌کند |
| لا تَریٰ فیها عِوَجًا وَ لااَمْتًا (107) | که در آن پستی و بلندی نمی‌بینی |
| یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعونَ الدّاعِیَ لاعِوَجَ لَهو | آن روز، از آن دعوت‌گرِ الهی پیروی می‌کنند، که هیچ انحرافی ندارد؛ |
| وَ خَشَعَتِ الْاَصْواتُ لِلرَّحْمٰنِ | و صداها به احترامِ خدای رحمان، پایین می‌آید؛ |
| فَلا تَسْمَعُ اِلّا هَمْسًا (108) | در نتیجه جز صدای آهسته‌ای نمی‌شنوی |
| یَوْمَئِذٍ لاتَنْفَعُ الشَّفاعَهُ | در آن روز، شفاعت سودی‌نبخشد؛ |
| اِلّا مَنْ اَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ رَضِیَ لَهو قَوْلًا (109) | مگر به کسی که آن مهربان اجازه دهد و از سخنش راضی باشد |
| یَعْلَمُ ما بَیْنَ اَیْدیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ | خداوند به گذشته و آینده‌ی آنها آگاه است، |
| وَ لایُحیطونَ بِه‌ى عِلْمًا (110) | ولی آنان بر او احاطه علمی ندارند |
| وَ عَنَتِ الْوُجوهُ لِلْحَیِ الْقَیّومِ | همه‌ی چهره‌ها در پیشگاه خدای زنده و پایدار، ذلیل هستند. |
| وَ قَدْ خابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا (111) | و آن کس که بار ستم بر دوش کشید، زیانکار است |
| وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصّالِحاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ | و هر کس کار شایسته انجام دهد و در عین حال مؤمن باشد |
| فَلا یَخافُ ظُلْمًا وَ لاهَضْمًا (112) | از هیچ ستم و کمبودی نمی‌ترسد». |
