در این نوشتار سوره نور آیات 39 تا 42 از قرآن کریم آمده که به بیهودگی اعمال کافران و تاریکی روح آنان میپردازد. این آیات تصویری از اعمال بیثمر کافران به دست میدهد که چون سراب و تاریکی در دریایی عمیق است. اما مؤمنان که خدا به آنها نور عطا کرده، راه را میبینند. در پایان، بر این نکته تأکید میشود که تمامی موجودات به سوی خدا در حرکتند و سرانجام بازگشت همه به سوی اوست.
[i] شاید منظور از تسبیح در این آیه، شناوری در مسیری است که خداوند برای هر موجودی معیّن کرده است و معنای صلات نیز همان روی کردن به خداوند است. در بینش قرآنی، همهی موجودات با خالق خویش رابطه دارند. رابطه عارفانه همان «صلات» و رابطهی عملی، همان «تسبیح» خداوند است.
[ii] «مصیر» از خانواده صیرورت به معنی «شدن» است، یعنی هر تحولی رو به سوی خدا دارد زیرا ادارهکنندهی جهان خدای یکتاست، لذا هر تغییر و تحولی در جهت اراده و خواست او میباشد.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
و اعمال منکرانِ حقیقت، مانند سرابی است در بیابانی صاف که فرد تشنه آن را آب میپندارد، امّا وقتی به آن میرسد، میفهمد که چیزی نیست! و کسی که خدا برایش نوری قرار نداده، نوری ندارد؛ حاکمیّت آسمانها و زمین برای خداست و بازگشت همه تحوّلات به سوی اللّه میباشد.