این نوشتار حاوی سوره شعراء آیات 192 تا 227 از قرآن کریم، حاوی پند و اندرزهای الهی به پیامبر اکرم (ص) و مردم است. خداوند در این آیات، قرآن را کلام خود معرفی می‌کند و از پیامبر می‌خواهد تا اقوام و خویشاوندان نزدیک خود را هشدار دهد. همچنین به پیامبر توصیه می‌کند تا در برابر مؤمنان فروتن باشد و از خداوند در برابر مشکلات یاری بجوید. این آیات همچنین به ماهیت شیاطین و تأثیر آنها بر افراد گناهکار و دروغگو اشاره دارد و مؤمنان را از پیروی از گمراهان برحذر می‌دارد.
| وَ اِنَّهو لَتَنْزیلُ رَبِّ الْعالَمینَ (192) | همانا این قرآن توسّط خدای جهانیان نازل شده‌است |
| نَزَلَ بِهِ الرّوحُ الْاَمینُ (193) | فرشته‌ی روح‌الامین – جبرئیل- آن را بر قلب تو، نازل کرده |
| عَلیٰ قَلْبِکَ لِتَکونَ مِنَ الْمُنْذِرینَ (194) | تا از هشداردهندگان باشی |
| بِلِسانٍ عَرَبِىٍّ مُبینٍ (195) | به زبان عربی روشن |
| وَ اِنَّهو لَفى زُبُرِ الْاَوَّلینَ (196) | و قطعاً پیام قرآن در کتاب‌های گذشتگان نیز هست |
| اَوَ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَهً | آیا این نشانه برای آنان کافی نیست |
| اَنْ یَعْلَمَهو عُلَماءُ بَنى اِسْرائیلَ (197) | که دانشمندان بنی‌اسرائیل، آن را می‌شناسند؟ |
| وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلیٰ بَعْضِ الْاَعْجَمینَ (198) | و اگر آن قرآن را بر غیر عرب‌زبان نازل کرده بودیم |
| فَقَرَاَهو عَلَیْهِمْ ما کانوا بِه‌ى مُؤْمِنینَ (199) | و آن را برایشان خوانده بود، به آن ایمان نمی‌آوردند |
| کَذٰلِکَ سَلَکْناهُ فى قُلوبِ الْمُجْرِمینَ (200) | این گونه پیامِ آن را در دل مجرمان راه دادیم |
| لایُؤْمِنونَ بِه‌ى حَتّیٰ یَرَوُا الْعَذابَ الْاَلیمَ (201) | ولی به آن ایمان نمی‌آورند تا آن عذاب دردناک را ببینند |
| فَیَأْتِیَهُمْ بَغْتَهً وَ هُمْ لایَشْعُرونَ (202) | مجازات ناگهانی می‌رسد و آنان غافلگیر می‌شوند |
| فَیَقولوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرونَ (203) | سپس می‌گویند: «آیا مهلتی به ما داده خواهد شد؟ |
| اَفَبِعَذابِنا یَسْتَعْجِلونَ (204) | یا برای مجازات ما عجله می‌کنند؟» |
| اَفَرَاَیْتَ اِنْ مَتَّعْناهُمْ سِنینَ (205) | آیا می‌دانی اگر آنان را سال‌ها بهره‌مند نماییم |
| ثُمَّ جاءَهُمْ ما کانوا یوعَدونَ (206) | سپس آن مجازاتی که به آنان وعده داده شده، برسد |
| ما اَغْنیٰ عَنْهُمْ ما کانوا یُمَتَّعونَ (207) | آنچه از آن بهره می‌بردند، به حالشان سودی نمی‌بخشد |
| وَ ما اَهْلَکْنا مِنْ قَرْیَهٍ | و هیچ شهر و دیاری را نابود نکردیم، |
| اِلّا لَها مُنْذِرونَ (208) | مگر آنکه هشدار دهندگانی داشتند |
| ذِکْریٰ وَ ما کُنّا ظالِمینَ (209) | برای تذکّر دادن به آنان و ما هرگز ستمکار نبودیم |
| وَ ما تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیاطینُ (210) | و این قرآن را، شیطان‌ها فرود نیاورده‌اند |
| وَ ما یَنْبَغى لَهُمْ وَ ما یَسْتَطیعونَ (211) | زیرا شایسته آنان نیست و توانایی آن را هم ندارند |
| اِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزولونَ (212) | آنها از شنیدن اخبار آسمانی، عزل شده اند |
| فَلا تَدْعُ مَعَ اللّهِ اِلٰهًا آخَرَ | پس با اللّه، خدایی دیگر را نخوان، |
| فَتَکونَ مِنَ الْمُعَذَّبینَ (213) | که مجازات شوی |
| وَ اَنْذِرْ عَشیرَتَکَ الْاَقْرَبینَ (214) | اقوام و خویشان نزدیک خود را هشدار ده |
| وَ اخْفِضْ جَناحَکَ | و تواضع و فروتنی داشته باش |
| لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ (215) | برای مؤمنانی که از تو پیروی کردند |
| فَاِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ | و اگر نافرمانی کردند، بگو: |
| اِنّى بَرىءٌ مِمّا تَعْمَلونَ (216) | «به راستی از آنچه می‌کنید، بیزارم» |
| وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْعَزیزِ الرَّحیمِ (217) | و بر آن توانای مهربان توکّل کن |
| اَلَّذى یَراکَ حینَ تَقومُ (218) | همان کس که چون برای عبادت برمی‌خیزی، تو را می‌بیند |
| وَ تَقَلُّبَکَ فِى السّاجِدینَ (219) | و حرکات تو را در میان سجده‌کنندگان، مشاهده می‌کند |
| اِنَّهو هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ (220) | که تنها اوست خدای شنوای دانا |
| هَلْ اُنَبِّئُکُمْ عَلیٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّیاطینُ (221) | آیا به شما خبردهم شیاطین برچه کسانی فرود می‌آیند؟ |
| تَنَزَّلُ عَلیٰ کُلِّ اَفّاکٍ اَثیمٍ (222) | بر هر دروغگویِ تهمت زننده‌یِ گنه‌کار فرود می‌آیند |
| یُلْقونَ السَّمْعَ وَ اَکْثَرُهُمْ کاذِبونَ (223) | که به شیاطین گوش می‌دهند و بیشترشان دروغگویند |
| وَ الشُّعَراءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغاوونَ (224) | و گمراهان، از افراد خیال پرداز پیروی می‌کنند |
| اَلَمْ تَرَ اَنَّهُمْ فى کُلِّ وادٍ یَهیمونَ (225) | آیا ندیده‌ای که آنان در هر موضوعی سرگردانند؟ |
| وَ اَنَّهُمْ یَقولونَ ما لایَفْعَلونَ (226) | و اینکه آنان می‌گویند ولی خودشان عمل نمی‌کنند؟ |
| اِلَّا الَّذینَ آمَنوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ | مگر کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند |
| وَ ذَکَرُوا اللّهَ کَثیرًا | و خدا را بسیار یاد کردند |
| وَ انْتَصَروا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِموا | و از مردم خود دفاع می‌کنند، پس از آنکه به آنان ستم شد |
| وَ سَیَعْلَمُ الَّذینَ ظَلَموا | و کسانی که ستم کردند، به زودی خواهند دانست |
| اَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبونَ (227) | چگونه بازگشتی خواهند داشت! |
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
- آیا می‌دانی اگر بدکاران را سال‌ها از رفاه و آسایش بهره‌مند نماییم، سپس آن مجازاتی که به آنان وعده داده شده، برسد، آنچه از آن بهره می‌بردند، به حالشان سودی نمی‌بخشد؟ پس با اللّه، خدایی دیگر را نخوان که مجازات میشوی ؛ اقوام و خویشان نزدیک خود را هشدار ده و تواضع و فروتنی داشته باش؛ بر خدای توانای مهربان، توکّل کن، همان کس که چون برای عبادت برمی‌خیزی، تو را می‌بیند و حرکات تو را در میان سجده‌کنندگان، مشاهده می‌کند که تنها اوست خدای شنوای دانا
