| وَ ما اوتیتُمْ مِنْ شَىْءٍ | آنچه به شما داده شده، |
| فَمَتاعُ الْحَیاهِ الدُّنْیا وَ زینَتُها | بهرهی زندگی دنیا و زینت آن است؛ |
| وَ ما عِنْدَ اللّهِ خَیْرٌ وَ اَبْقیٰ | و آنچه نزد خداست بهتر و پایدارتر است؛ |
| اَفَلا تَعْقِلونَ (60) | آیا به این تفاوت مهم نمیاندیشید؟ |
| اَفَمَنْ وَعَدْناهُ وَعْدًا حَسَنًا فَهُوَ لاقیهِ | آیا کسی که به او وعدهای نیکو دادهایم و به آن میرسد |
| کَمَنْ مَتَّعْناهُ مَتاعَ الْحَیاهِ الدُّنْیا | مانند کسی است که فقط در زندگی دنیا بهرهمندش کردهایم |
| ثُمَّ هُوَ یَوْمَ الْقِیامَهِ مِنَ الْمُحْضَرینَ (61) | سپس در روز قیامت از احضار شدگان است؟ |
| وَ یَوْمَ یُنادیهِمْ فَیَقولُ | روزی را در نظر آورید که آنان را ندا میدهد و میفرماید: |
| اَیْنَ شُرَکائِیَ الَّذینَ کُنْتُمْ تَزْعُمونَ (62) | «کجایند شریکانی که برای من در نظر داشتید؟» |
| قالَ الَّذینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ | آنان که مجازات برایشان قطعی شده، میگویند: |
| رَبَّنا هٰؤُلاءِ الَّذینَ اَغْوَیْنا | «ای صاحب اختیار ما ! اینها هستند که ما گمراهشان کردیم |
| اَغْوَیْناهُمْ کَما غَوَیْنا | همچنان که خود گمراه شدیم، آنان را هم گمراه کردیم؛ |
| تَبَرَّأْنا اِلَیْکَ | اکنون از آنان در پیشگاه تو بیزاری میجوییم؛ |
| ما کانوا اِیّانا یَعْبُدونَ (63) | آنان هرگز ما را نمیپرستیدند[i]» |
| وَ قیلَ ادْعوا شُرَکاءَکُمْ | به آنها گفته شود: «شریکان خیالیِ خدا را، بخوانید»، |
| فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ یَسْتَجیبوا لَهُمْ | آنگاه آنان را میخوانند، ولی جوابی نمیگیرند! |
| وَ رَاَوُا الْعَذابَ | و ناگهان مجازات را میبینند، آنگاه آرزو میکنند: |
| لَوْ اَنَّهُمْ کانوا یَهْتَدونَ (64) | «کاش به راه درست رفته بودند!» |
| وَ یَوْمَ یُنادیهِمْ فَیَقولُ | روزی که خداوند، آنان را فرا میخواند و میفرماید: |
| ماذا اَجَبْتُمُ الْمُرْسَلینَ (65) | «چه پاسخی به پیامبران دادید؟» |
| فَعَمِیَتْ عَلَیْهِمُ الْاَنْباءُ یَوْمَئِذٍ | آنگاه اخبار در آن روز بر ایشان پوشیده میشود، |
| فَهُمْ لایَتَساءَلونَ (66) | از یکدیگر هم چیزی نمیپرسند زیرا همه درماندهاند |
| فَاَمّا مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحًا | امّا کسی که توبه کند و ایمان بیاورد و کار شایسته انجام دهد |
| فَعَسیٰ اَنْ یَکونَ مِنَ الْمُفْلِحینَ (67) | امید است که از رستگاران باشد. |
