
این نوشتار شامل سوره سبأ آیات 10 تا 14 از قرآن کریم، داستان حضرت داوود و پسرش حضرت سلیمان را بازگو میکند. خداوند به حضرت داوود فضل بزرگی ارزانی داشت و آهن را برای وی نرم گردانید. باد را مطیع حضرت سلیمان نمود، همچنین جنیان را در خدمت ایشان قرار داد. اما هنگام مرگ حضرت سلیمان، جز موریانهای که عصای وی را میخورد، کسی از آن آگاه نشد. این آیات، لطف الهی بر انبیا و فضل ویژۀ ایشان را بیان میدارد.
وَ لَقَدْ آتَیْنا داوودَ مِنّا فَضْلًا | همانا به داوود از جانب خویش فضل بزرگی بخشیدیم |
یا جِبالُ اَوِّبى مَعَهو وَ الطَّیْرَ | که گفتیم:«ای کوهها و ای پرندگان، در تسبیح با او، هم صدایی کنید |
وَ اَلَنّا لَهُ الْحَدیدَ (10) | و برای او آهن را نرم گرداندیم» |
اَنِ اعْمَلْ سابِغاتٍ وَ قَدِّرْ فِى السَّرْدِ | به داوود گفتیم:«زرههای کامل بساز و بافت آنها را یکنواخت کن |
وَ اعْمَلوا صالِحًا اِنّى بِما تَعْمَلونَ بَصیرٌ (11) | و کار شایسته انجام دهید که من به اعمال شما بینا هستم» |
وَ لِسُلَیْمانَ الرّیحَ | و باد را تحت فرمان سلیمان قرار دادیم؛ |
غُدُوُّها شَهْرٌ وَ رَواحُها شَهْرٌ | که هر صبح و عصر، راهی یک ماهه را طّی میکرد؛ |
وَ اَسَلْنا لَهو عَیْنَ الْقِطْرِ | و چشمهی مس را برایش جاری ساختیم |
وَ مِنَ الْجِنِّ مَنْ یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِاِذْنِ رَبِّهى | و بعضی از جنّیان، به اذن الهی، نزد او کار میکردند ؛ |
وَ مَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ اَمْرِنا | و هر کدام از آنان، که از فرمان ما، سرپیچی میکرد؛ |
نُذِقْهُ مِنْ عَذابِ السَّعیرِ (12) | از عذاب سوزان، به او میچشاندیم |
یَعْمَلونَ لَهو ما یَشاءُ مِنْ مَحاریبَ وَ تَماثیلَ | هرچه میخواست، برایشمیساختند، از معابد و مجسّمهها |
وَ جِفانٍ کَالْجَوابِ وَ قُدورٍ راسِیاتٍ | و ظروفی بزرگ مانند حوضچه و دیگهایی پابرجا؛ |
اِعْمَلوا آلَ داوودَ شُکْرًا | ای خاندان داوود! شکر کنید |
وَ قَلیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکورُ (13) | ولی عدّهی کمی از بندگانم، شکرگزارند |
فَلَمّا قَضَیْنا عَلَیْهِ الْمَوْتَ | سپس چون بر “سلیمان” مرگ را مقرّر داشتیم |
ما دَلَّهُمْ عَلیٰ مَوْتِهى | هیچکس آن جنّیان را، از مرگ او آگاه نکرد، |
اِلّا دابَّهُ الْاَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَاَتَهو | جز موریانهای که عصایش را میخورد؛ |
فَلَمّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ اَنْ لَوْ کانوا یَعْلَمونَ الْغَیْبَ | هنگامی که به زمین افتاد، جنّیان پی بردند که اگر غیب میدانستند، |
ما لَبِثوا فِى الْعَذابِ الْمُهینِ (14) | در آن رنج خفّتبار، نمیماندند. |
خوب است به شرطی که: