این صفحه حاوی سوره دخان آیات 34 تا 37 از کلام الله مجید است که درباره انکار مشرکان در مورد برپایی قیامت و استهزای آنها با درخواست زنده کردن پدرانشان، بحث می‌کند. خداوند متعال در این آیات به هلاک شدن اقوام گذشته مانند قوم تبع اشاره می‌کند که به خاطر گناهکار بودنشان نابود شدند. این آیات تذکری است به مشرکان که اگر توبه نکنند، سرنوشتی مشابه خواهند داشت.
اِنَّ هٰؤُلاءِ لَیَقولونَ (34)
این مشرکان مکّه هم می‌گویند:
اِنْ هِیَ اِلّا مَوْتَتُنَا الاولیٰ
«با همین مرگی که در دنیا داریم، زندگی ما تمام می‌شود؛
آیا ایشان بهترند یا قوم تُبَّع[ii] و کسانی که پیش از آنان بودند؟
اَهْلَکْناهُمْ اِنَّهُمْ کانوا مُجْرِمینَ (37)
که هلاکشان کردیم زیرا آنان گنهکار بودند.
[i] بعضی از مردم گمان می‌کنند قیامتی در کار نیست. از آنها می‌پرسیم: پس چرا آفریده شده‌اید؟ نتایج اعمال خوب و بد مردم چه می‌شود؟ آیا آفرینش بازیچه است؟
[ii] همانگونه که به پادشاهان ایران «کسرا» و به پادشاهان مصر «فرعون» می‌گفتند. «تُبَّع» نام سلسله پادشاهانی است که در یمن حکومت می‌کردند، آنها 26 نفر بودند که یکی بعد از دیگری به حکومت رسیدند و آخرینشان «ذونواس» بود. او یهودی بود و مسیحیان را با آتش می‌سوزاند. چون این سلسله‌ی پادشاهان در حجاز بودند، کفار مکه آنان را می‌شناختند و با آنان تجارت می‌کردند.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
مشرکان می‌گویند: «با همین مرگی که در دنیا داریم، زندگی ما تمام می‌شود؛ و ما دیگر زنده نخواهیم شد، اگر راست می‌گوئید، پدران ما را زنده کنید و بیاورید»؛ ما آنها را هلاکشان کردیم، زیرا بدکار بودند.
