
نوشتار پیش رو شامل سوره حاقه آیات 38 تا 52 از قرآن کریم است. این آیات درباره اعجاز و حقانیت قرآن بحث میکنند و بیان میدارند که قرآن سخن خداوند است و نه سخن شاعر یا کاهن. همچنین بیان میکنند که اگر پیامبر اسلام سخنان دروغی را به خدا نسبت میداد، مجازات میشد. قرآن برای پرهیزگاران پند آموز و حقیقت محض است. این آیات در پایان خواننده را به تسبیح و ستایش خداوند دعوت میکنند.
فَلااُقْسِمُ بِماتُبْصِرونَ(38) وَ مالاتُبْصِرونَ(39) | پس سوگند یاد میکنم به آنچه میبینید و آنچه نمیبینید |
اِنَّهو لَقَوْلُ رَسولٍ کَریمٍ (40) | که آن قرآن، قطعاً سخن فرستادهای ارجمند است |
وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شاعِرٍ قَلیلًا ما تُؤْمِنونَ (41) | هرگز سخن فردی خیالپرداز نیست؛ چه اندک ایمان میآورید |
وَ لابِقَوْلِ کاهِنٍ قَلیلًا ما تَذَکَّرونَ (42) | و نه هرگز گفتار یک کاهن، چه اندک پند میگیرید |
تَنْزیلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمینَ (43) | قرآن، نازلشدهای از جانب صاحب اختیار جهانیان است |
وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنا بَعْضَ الْاَقاویلِ (44) | و اگر محمّد به ما، سخنانی نادرست، نسبت داده بود |
لَاَخَذْنا مِنْهُ بِالْیَمینِ (45) | دست راستش را میگرفتیم |
ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتینَ (46) | سپس شاهرگش[i] را میبریدیم |
فَما مِنْکُمْ مِنْ اَحَدٍ عَنْهُ حاجِزینَ (47) | و از میان شما، هیچ کس از آن مجازات، بازدارنده نبود |
وَ اِنَّهو لَتَذْکِرَهٌ لِلْمُتَّقینَ (48) | و به یقین، این قرآن پند دهندهای برای اهل تقوا است |
وَ اِنّا لَنَعْلَمُ اَنَّ مِنْکُمْ مُکَذِّبینَ (49) | و ما مسلّماً میدانیم که بعضی از شما تکذیبکنندهاید |
وَ اِنَّهو لَحَسْرَهٌ عَلَى الْکافِرینَ (50) | و حقیقتاً این قرآن حسرتی است بر منکرانِ حقیقت |
وَ اِنَّهو لَحَقُّ الْیَقینِ (51) | و مسلّماً آن حقیقتی، یقینی است |
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظیمِ (52) | پس نام خدای بزرگ را به ستایش یاد کن. |
[i] «وتین» رگی است مهم که از کبد خارج میشود.
خوب است به شرطی که: