در این نوشتار سوره قیامت آیات ۳۶ تا ۴۰ از کلام الله مجید آمده که درباره آفرینش انسان و قدرت خداوند بر احیای مردگان سخن می‌گوید. این آیات ما را به تفکر در آفرینش انسان دعوت می‌کند و یادآور می‌شود که انسان از نطفه‌ای تشکیل شده و سپس مراحلی را طی کرده تا به حد کمال رسیده است. خداوندی که قادر به خلق انسان از نطفه بوده، قطعاً قادر است مردگان را نیز مجددا زنده کند. بنابراین انسان نباید از قیامت غافل بماند.
اَیَحْسَبُ الْاِنْسانُ اَنْ یُتْرَکَ سُدًى (۳۶)
آیا انسان گمان دارد بی هدف رها شده و قیامتی نیست؟
اَلَمْ یَکُ نُطْفَهً مِنْ مَنِىٍّ یُمْنیٰ (۳۷)
مگر او نطفه‌ای نبود که در رَحِم ریخته می‌شد؟
ثُمَّ کانَ عَلَقَهً فَخَلَقَ فَسَوّیٰ (۳۸)
سپس خونِ بسته‌ای شد و آن را تکامل داد و متناسب ساخت؟
آیا آن خدا توانا نیست بر اینکه مردگان را زنده کند!؟
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
آیا انسان گمان دارد بی هدف رها شده و قیامتی نیست؟ مگر او نطفه‌ای نبود که در رَحِم ریخته می‌شد؟ سپس خونِ بسته‌ای شد و آن را تکامل داد و متناسب ساخت؟ آیا خدایی که این کارها را انجام داد، توانا نیست بر اینکه مردگان را زنده کند!؟
