در این مقاله، سوره نازعات آیات 35 تا 46 از قرآن کریم که درباره قیامت و روز محاسبه اعمال است، همراه با ترجمه فارسی آن آمده است. این آیات به توصیف روز قیامت و جزای اعمال انسان‌ها می‌پردازند. قیامت روزی است که دوزخ و بهشت برای همه آشکار می‌شود و انسان‌ها بر اساس اعمالشان جزا داده می‌شوند. همچنین به زمان دقیق قیامت اشاره شده که جز خدا کسی از آن اطلاع ندارد.
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْاِنْسانُ ما سَعیٰ (35)
روزی که انسان،آنچه را برایش تلاش کرده، به یاد آوَرَد
وَ بُرِّزَتِ الْجَحیمُ لِمَنْ یَریٰ (36)
و دوزخ، کاملاً برای بینندگانش، آشکار شود
فَاَمّا مَنْ طَغیٰ (37)
آنگاه، کسی که سرکشی کرده
وَ آثَرَ الْحَیاهَ الدُّنْیا (38)
و زندگی دنیا را ترجیح داده
فَاِنَّ الْجَحیمَ هِیَ الْمَأْویٰ (39)
پس بی شک، دوزخ؛ تنها جایگاه اوست
وَ اَمّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهى
امّا کسی که از مقام و جایگاه صاحب اختیار خود، بترسد،
وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَویٰ (40)
و جان خود را از تمایلات نابجای خویش، باز دارد
فَاِنَّ الْجَنَّهَ هِیَ الْمَأْویٰ (41)
پس بی تردید، بهشت؛ تنها جایگاه اوست
یَسْاَلونَکَ عَنِ السّاعَهِ
از تو درباره‌ی “قیامت” می‌پرسند؛
اَیّانَ مُرْساها (42)
که «استقرار آن چه وقت است؟»
فیمَ اَنْتَ مِنْ ذِکْراها (43)
تو کجا و دانستن آن کجا !؟
اِلیٰ رَبِّکَ مُنْتَهاها (44)
دانش آن، به صاحب اختیار تو مربوط می‌شود
اِنَّما اَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشاها (45)
تو فقط هشداردهنده‌ی کسی هستی، که از مجازات می‌ترسد
کَاَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَها
روزی که آن را می‌بینند،
لَمْ یَلْبَثوا اِلّا عَشِیَّهً اَوْ ضُحاها (46)
گویا جز شامگاهی یا صبحگاهی، در حال مرگ نبوده‌اند.[i]
[i] مردم قیامت را دور می‌پندارند. امّا قرآن می‌فرماید در قیامت احساس می‌کنید فقط چند ساعتی در خواب مرگ بودید، چون انسان در حال مرگ، گذر زمان را احساس نمی‌کند. این حقیقت در چند آیه دیگر از جمله آیه 52 سوره یاسین بیان شده است.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است :
روزی که انسان، آنچه را برایش تلاش کرده، به یاد آوَرَد ، دوزخ، کاملاً برای بینندگانش، آشکار شود، آنگاه، کسی که سرکشی کرده و زندگی دنیا را ترجیح داده، بی شک، دوزخ؛ تنها جایگاه اوست ؛ امّا کسی که از مقام و جایگاه صاحب اختیار خود، بترسد، و جان خود را از تمایلات نابجای خویش، باز دارد، بی تردید، بهشت، جایگاه اوست ؛ روزی که آن را می‌بینند، گویا جز شامگاهی یا صبحگاهی، در حال مرگ نبوده‌اند.
