این نوشتار شامل سوره عبس آیات 17 تا 32 از کلام الله مجید می‌باشد. این آیات به توصیف نشانه‌های قدرت خداوند و نعمت‌های او به انسان می‌پردازند. خداوند با آفرینش انسان از نطفه و هدایت او به راه تکلامل و رزق و روزی دادن به او از طریق باران و رویش گیاهان، زمینه‌ساز رشد و بالندگی بشر شده است. این آیات ضمن توصیف نعمت‌های الهی، بر کفران نعمت و ناسپاسی بشر تأکید می‌کند.
قُتِلَ الْاِنْسانُ ما اَکْفَرَهو (17)
کُشته و نابود باد انسان! چقدر ناسپاس است!؟
مِنْ اَیِ شَىْءٍ خَلَقَهو (18)
چرا توجّه نمی‌کند که خداوند او را از چه چیز آفرید؟
مِنْ نُطْفَهٍ خَلَقَهو فَقَدَّرَهو (19)
او را از نطفه‌ای آفرید، سپس او را به اندازه نمود
ثُمَّ السَّبیلَ یَسَّرَهو (20)
سپس راه رشد و تحوّل را بر او، آسان کرد
ثُمَّ اَماتَهو فَاَقْبَرَهو (21)
سپس او را میراند و راهی قبر کرد
ثُمَّ اِذا شاءَ اَنْشَرَهو (22)
و بعد از آن هم، هرگاه که بخواهد او را برانگیزد
کَلّا لَمّا یَقْضِ ما اَمَرَهو (23)
هرگز، هنوز آنچه را به او امر کرد، انجام نداده
فَلْیَنْظُرِ الْاِنْسانُ اِلیٰ طَعامِه‌ى (24)
بنابراین، انسان باید به خوراکش بنگرد
اَنّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا (25)
و اینکه ما بودیم که آبی فراوان، فرو ریختیم، چه بارشی!
کُشته و نابود باد انسان! چقدر ناسپاس است؟ چرا توجّه نمی‌کند که خداوند او را از چه چیز آفرید؟ او را از نطفه‌ای آفرید، سپس او را به اندازه نمود؛ سپس راه رشد و تحوّل را بر او، آسان کرد؛ سپس او را میراند و راهی قبر کرد و بعد از آن، هرگاه بخواهد او را برانگیزد و نتایج کارهایش را به او نشان میدهد
