
این نوشتار شامل سوره عبس آیات 17 تا 32 از کلام الله مجید میباشد. این آیات به توصیف نشانههای قدرت خداوند و نعمتهای او به انسان میپردازند. خداوند با آفرینش انسان از نطفه و هدایت او به راه تکلامل و رزق و روزی دادن به او از طریق باران و رویش گیاهان، زمینهساز رشد و بالندگی بشر شده است. این آیات ضمن توصیف نعمتهای الهی، بر کفران نعمت و ناسپاسی بشر تأکید میکند.
قُتِلَ الْاِنْسانُ ما اَکْفَرَهو (17) | کُشته و نابود باد انسان! چقدر ناسپاس است!؟ |
مِنْ اَیِ شَىْءٍ خَلَقَهو (18) | چرا توجّه نمیکند که خداوند او را از چه چیز آفرید؟ |
مِنْ نُطْفَهٍ خَلَقَهو فَقَدَّرَهو (19) | او را از نطفهای آفرید، سپس او را به اندازه نمود |
ثُمَّ السَّبیلَ یَسَّرَهو (20) | سپس راه رشد و تحوّل را بر او، آسان کرد |
ثُمَّ اَماتَهو فَاَقْبَرَهو (21) | سپس او را میراند و راهی قبر کرد |
ثُمَّ اِذا شاءَ اَنْشَرَهو (22) | و بعد از آن هم، هرگاه که بخواهد او را برانگیزد |
کَلّا لَمّا یَقْضِ ما اَمَرَهو (23) | هرگز، هنوز آنچه را به او امر کرد، انجام نداده |
فَلْیَنْظُرِ الْاِنْسانُ اِلیٰ طَعامِهى (24) | بنابراین، انسان باید به خوراکش بنگرد |
اَنّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا (25) | و اینکه ما بودیم که آبی فراوان، فرو ریختیم، چه بارشی! |
ثُمَّ شَقَقْنَا الْاَرْضَ شَقًّا (26) | سپس زمین را شکافتیم، چه شکافتنی! |
فَاَنْبَتْنا فیها حَبًّا (27) | سپس در آن، دانه رویاندیم |
وَ عِنَبًا وَ قَضْبًا (28) وَ زَیْتونًا وَ نَخْلًا (29) | و انگور و سبزیجات و زیتون و درخت خرما |
وَ حَدائِقَ غُلْبًا (30) | و باغهای انبوه و پُردرخت |
وَ فاکِهَهً وَ اَبًّا (31) | و میوه و چراگاه را آفریدیم |
مَتاعًا لَکُمْ وَ لِاَنْعامِکُمْ (32) | تا بهرهای باشد برای شما و برای چهارپایانتان. |
بد است، توجه داشته باشد: