این مقاله حاوی سوره طارق آیات ۱ تا ۴ از قرآن کریم است. خداوند متعال در این آیات به آسمان و ستاره طارق یا همان سیاره برجیس که در آغاز صبح ظاهر می‌شود، سوگند یاد کرده و می فرماید که این ستاره چقدر درخشان و فروزان است. در پایان نیز بیان می‌دارد که خداوند برای هر انسانی محافظ و نگهبانی مقرر فرموده است.
به اینها سوگند که هیچ‌کس نیست، مگر اینکه محافظی دارد.
[i] طارق در المنجد «کوکب الصبح» معنی شده است یعنی ستاره صبحگاهی که همان سیاره مشتری یا برجیس است. این سیاره غول پیکر از روشنترین اجرام آسمانی است. قرآن نیز به فروزان بودن آن اشاره نموده است. نکته لطیفی که در این آیات وجود دارد این است که بین قسم و جواب آن از دیدگاه موضوع تناسب وجود دارد. زیرا قرآن به سیاره ای سوگند خورده است که نقش مهمی در حفاظت زمین دارد. اگر مشتری نبود شهاب های آسمانی تاکنون کره زمین را از بین برده بودند. این سیاره با حجمی بزرگتر از ۱۳۰۰ برابر کره زمین، همچون یک جاروبرقی شهاب ها را به سمت خود جذب می کند و از برخورد آنها به زمین جلوگیری می کند. جرم این سیاره ۳۱۸ برابر جرم زمین است و به تنهایی چندین برابر مجموع جرم زمین و بقیه سیارات منظومه شمسی می‌باشد. این سوگند کاملاً با جواب آن تناسب دارد که فرموده است «خداوند برای هر کس نگهبانی قرار داده است»
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
سوگند به آسمان؛ سوگند به «ستاره‌ی صبح»؛ به اینها سوگند که هیچ‌کس نیست، مگر اینکه محافظی دارد.
