| وَ اِلٰهُکُمْ اِلٰهٌ واحِدٌ لااِلٰهَ اِلّا هُوَ | خدای شما، یگانه است که غیر از او خدایی نیست؛ |
| الرَّحْمٰنُ الرَّحیمُ (163) | همان که مهرش بی اندازه و همیشگی است (163) |
| اِنَّ فى خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ | مسلّماً در آفرینش آسمان‌ها و زمین، |
| وَ اخْتِلافِ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ | و آمد و رفت شب و روز ، |
| وَ الْفُلْکِ الَّتى تَجْرى فِى الْبَحْرِ بِما یَنْفَعُ النّاسَ | و کشتی‌هایی که برای استفاده مردم، در دریا روانند، |
| وَ ما اَنْزَلَ اللّهُ مِنَ السَّماءِ مِنْ ماءٍ | و آبی که خداوند از آسمان فرود آورد، |
| فَاَحْیا بِهِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها | و زمین را پس از مرگش با آن آب زنده کرد ، |
| وَ بَثَّ فیها مِنْ کُلِّ دابَّهٍ وَ تَصْریفِ الرِّیاحِ | و در زمین از هرگونه جانوری، پراکنده نمود ؛ و در گردش بادها، |
| وَ السَّحابِ الْمُسَخَّرِ بَیْنَ السَّماءِ وَ الْاَرْضِ | و ابرهایی که بین آسمان و زمین، در کارند، |
| لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلونَ (164) | نشانه‌هایی است برای آنان که اهل اندیشه‌اند. (164) |
| وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دونِ اللّهِ اَنْدادًا | و از مردم کسانی هستند که برای خدا همتایانی می‌گیرند، |
| یُحِبّونَهُمْ کَحُبِّ اللّهِ | و آنان را مانند خداوند دوست می‌دارند، |
| وَ الَّذینَ آمَنوا اَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ | امّا مؤمنین، عاشقانهتر خدا را دوست دارند؛ |
| وَ لَوْ یَرَى الَّذینَ ظَلَموا اِذْ یَرَوْنَ الْعَذابَ | و اگر ببیند ستمگران را، آن هنگام که مجازات را می‌بینند، |
| اَنَّ الْقُوَّهَ لِلّهِ جَمیعًا | می‌فهمد که همه‌ی قدرتها، فقط در اختیار خداوند است؛ |
| وَ اَنَّ اللّهَ شَدیدُ الْعَذابِ (165) | و مجازات الهی بسیار سخت است (165) |
| اِذْ تَبَرَّأَ الَّذینَ اتُّبِعوا مِنَ الَّذینَ اتَّبَعوا | زمانی که پیشوایان، از پیروان خود بیزاری جویند، |
| وَ رَاَوُا الْعَذابَ وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْاَسْبابُ (166) | و مجازات را ببینند، و تمام دستاویزها قطع شود (166) |
| وَ قالَ الَّذینَ اتَّبَعوا لَوْ اَنَّ لَنا کَرَّهً | و پیروان گویند: «ای کاش برای ما بازگشتی بود، |
| فَنَتَبَرَّاَ مِنْهُمْ کَما تَبَرَّئوا مِنّا | تا از آنان بیزاری بجوییم، همان گونه که آنان از ما بیزاری جستند»؛ |
| کَذٰلِکَ یُریهِمُ اللّهُ اَعْمالَهُمْ | این گونه خدا کارهایشان را به آنان نشان می‌دهد، |
| حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ | تا مایه حسرتشان شود ؛ |
| وَ ما هُمْ بِخارِجینَ مِنَ النّارِ (167) | و ایشان هرگز از آتش بیرون نخواهند آمد. (167) |
