این مقاله شامل متن عربی و ترجمه سوره توبه آیات 117 تا 121 می‌باشد که درباره پذیرش توبه پیامبر(ص) و مؤمنان از سوی خداوند، ستایش اهل راستی و تشویق به انفاق و جهاد در راه خداست. این آیات درس‌های زیبایی را درباره لزوم پرهیز از گناه، اهمیت توبه و اخلاص در راه خدا به ما می‌آموزد. امید است با تدبر در این آیات بتوانیم راه صحیح زندگی را بیابیم.
| لَقَدْ تابَ اللّهُ عَلَى‌النَّبِیِ وَ الْمُهاجِرینَ وَالْاَنْصارِ | به یقین، خدا توبه پیامبر و مهاجران و انصار را پذیرفت؛ |
| اَلَّذینَ اتَّبَعوهُ فى ساعَهِ الْعُسْرَهِ | همان کسانی که در هنگام سختی از او پیروی کردند ؛ |
| مِنْ بَعْدِ ما کادَ یَزیغُ قُلوبُ فَریقٍ مِنْهُمْ | بعد از آنکه نزدیک بود دل‌های گروهی از آنان منحرف شود ؛ |
| ثُمَّ تابَ عَلَیْهِمْ | سپس توبه آنها را پذیرفت؛ |
| اِنَّهو بِهِمْ رَئوفٌ رَحیمٌ (117) | زیرا او نسبت به آنان، مهربان و رحیم است |
| وَ عَلَى الثّلاثَهِ الَّذینَ خُلِّفوا | و موضوع آن سه تن که به جهاد نرفتند و مردم با آنان قهر کردند |
| حَتّیٰ اِذا ضاقَتْ عَلَیْهِمُ الْاَرْضُ بِما رَحُبَتْ | تا آنجا که زمین با همه‌ی وسعتش، بر آنان تنگ شد |
| وَ ضاقَتْ عَلَیْهِمْ اَنْفُسُهُمْ | و حتّیٰ از خودشان به تنگ آمدند |
| وَ ظَنُّوا اَنْ لامَلْجَأَ مِنَ اللّهِ اِلّا اِلَیْهِ | و دانستند که پناهی از مجازات الهی، جز به سوی خودش نیست ؛ |
| ثُمَّ تابَ عَلَیْهِمْ لِیَتوبوا | خداوند در این حال، به آنان توفیق توبه داد؛ |
| اِنَّ اللّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ (118) | زیرا که خدا توبه‌پذیر و مهربان است[i] |
| یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقوا اللّهَ | ای کسانی که ایمان آورده‌اید: تقوای الهی داشته باشید؛ |
| وَ کونوا مَعَ الصّادِقینَ (119) | و با راستگویان باشید[ii] |
| ماکانَ لِاَهْلِ الْمَدینَهِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْاَعْرابِ | مردم مدینه و صحرا‌نشینان اطراف آن، حق ندارند |
| اَنْ یَتَخَلَّفوا عَنْ رَسولِ اللّهِ | که از فرمان پیامبر خدا، سرپیچی کنند؛ |
| وَ لایَرْغَبوا بِاَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهى | و نباید جانشان را از جان او عزیزتر بدانند؛ |
| ذٰلِکَ بِاَنَّهُمْ لایُصیبُهُمْ | این به سبب آن است که هیچ چیزی به آنان نمی‌رسد، |
| ظَمَاٌ وَ لانَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَهٌ فى سَبیلِ اللّهِ | از تشنگی و رنج و گرسنگی، در راه خدا |
| وَ لایَطَئونَ مَوْطِئًا یَغیظُ الْکُفّارَ | و در جائی که کافران را خشمگین می‌کند، قدم نمی‌گذارند، |
| وَ لایَنالونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلًا | و به دشمن زیانی نمی‌رسانند، |
| اِلّا کُتِبَ لَهُمْ بِه‌ى عَمَلٌ صالِحٌ | مگر اینکه به خاطرِ آن، برایشان عمل صالحی نوشته می‌شود؛ |
| اِنَّ اللّهَ لایُضیعُ اَجْرَ الْمُحْسِنینَ (120) | یقیناً خدا پاداش نیکوکاران را ضایع نمی‌کند |
| وَ لایُنْفِقونَ نَفَقَهً صَغیرَهً وَ لاکَبیرَهً | و هیچ مال کوچک و بزرگی را انفاق نمی‌کنند، |
| وَ لایَقْطَعونَ وادِیًا اِلّا کُتِبَ لَهُمْ | و سفری نمی‌روند، مگر اینکه پاداشی برایشان نوشته می‌شود؛ |
| لِیَجْزِیَهُمُ اللّهُ اَحْسَنَ ما کانوا یَعْمَلونَ (121) | تا خدا پاداشی بهتر از اعمالشان به آنها بدهد. |
[i] با این که فرار از جهاد گناه بزرگی است ولی خدا توبه‌پذیر است و نام این افراد را در قرآن نمی‌آورد.
[ii] بهترین دوستان در این آیه، معرفی شده‌اند، خوب است که فقط با اهل راستی(صادقین) دوستی کنیم.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
خوب است به شرطی که:
- خدا توبه شما را می پذیرد، به شرطی که در هنگام سختی، صبور باشید؛ زیرا که خدا توبه‌پذیر و مهربان است. ای کسانی که ایمان آورده‌اید: تقوای الهی داشته باشید و با راستگویان باشید.
