در این مقاله به بررسی سوره هود آیات 74 تا 76 از قرآن کریم با موضوع دلسوزی و شفاعت حضرت ابراهیم (ع) برای نجات قوم لوط و پاسخ الهی به ایشان می‌پردازیم. در این آیات، خداوند متعال به حضرت ابراهیم (ع) می‌فرماید که از شفاعت برای قوم لوط دست بردارند، زیرا عذاب الهی برای آنان قطعی و غیرقابل بازگشت است. این آیات درس‌هایی در باب صبر و بردباری ایشان و نیز قاطعیت در اجرای مجازات الهی بر گناهکاران دارد.
فَلَمّا ذَهَبَ عَنْ اِبْراهیمَ الرَّوْعُ
هنگامی که ترس از دل ابراهیم رفت ،
وَ جاءَتْهُ الْبُشْریٰ
و آن مژده به او رسید،
یُجادِلُنا فى قَوْمِ لوطٍ (74)
با ما درباره‌ی مجازات قوم «لوط» مجادله نمود
اِنَّ اِبْراهیمَ لَحَلیمٌ اَوّاهٌ مُنیبٌ (75)
واقعاً ابراهیم بردبار و دلسوز بود و همواره به خدا توجّه داشت
یا اِبْراهیمُ اَعْرِضْ عَنْ هٰذا
فرشتگان گفتند: «ای ابراهیم از این درخواست، صرف نظر کن
اِنَّهو قَدْ جاءَ اَمْرُ رَبِّکَ
زیرا فرمان قطعی خدایت آمده ؛
وَ اِنَّهُمْ آتیهِمْ عَذابٌ غَیْرُ مَرْدودٍ (76)
و آنان واقعاً مجازاتی بی بازگشت دارند».
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
بردباری و دلسوزی همیشه خوب نیست، گاهی باید مجازات کرد. برای اینکه بدانیم کجا محبّت کنیم و کجا سختی نشان دهیم، باید حکمت بیاموزیم. برای یافتن حکمت، قرآن را مطالعه کنید، آیات 151 تا 153 انعام، و آیات سوره لقمان، شما را با حکمت آشنا میکند
