در این مطلب به بررسی سوره فرقان آیات 27 تا 29 از قرآن کریم می پردازیم. سوره فرقان حاوی آیاتی است که به پشیمانی ستمکاران در روز قیامت و سرانجام دوری آنان از هدایت الهی می‌پردازد. این آیات بیان می‌کنند که چگونه در آن روز، ستمکار پشیمان می‌شود و آرزو می‌کند که کاش همراه پیامبران به راه راست می‌رفته است. او به دوستان گمراه‌کننده خود در دنیا لعنت می‌فرستد و می‌فهمد که شیطان او را فریب داده و تنها گذاشته است. این آیات هشداری است به انسان‌ها تا پیش از فرا رسیدن آن روز تلخ، به فکر اصلاح خود باشند.
وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلیٰ یَدَیْهِ یَقولُ
همان روزی که ستمکار دست‌هایش را می‌گزد و می‌گوید:
یا لَیْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسولِ سَبیلًا (27)
«ای کاش همراه با پیامبر به راهی درست، می‌رفتم
یا وَیْلَتیٰ لَیْتَنى لَمْ اَتَّخِذْ فُلانًا خَلیلًا (28)
مرا از پیروی آن بازداشت با آنکه قرآن به من رسیده بود»
وَ کانَ الشَّیْطانُ لِلْاِنْسانِ خَذولًا (29)
و همواره شیطان انسان را خوار کرده و تنها رهامی‌کند.
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
روزی که ستمکار دست‌هایش را می‌گزد و می‌گوید: «ای کاش همراه با پیامبر به راهی درست، می‌رفتم ؛ وای بر من، کاش فلانی را به دوستی نگرفته بودم مرا از پیروی قرآن بازداشت با آنکه به من رسیده بود»
