این مقاله، سوره الرحمان آیات 39 تا 45 از قرآن کریم را شامل می‌شود که به بیان سرنوشت انسان‌ها و جنّیان در قیامت و مجازات گنهکاران در جهنّم می‌پردازد. این آیات تصویری از شناخته شدن گناهکاران با نشانه‌هایشان و کشیده شدن آنان به سوی جهنّم ارائه می‌دهد و سپس با طرح پرسش‌های مکرّر، خطاب به انسان و جنّ، از آنان می‌خواهد تا با تدبّر در نشانه‌های الهی، انکار نعمتهای خداوند را کنار بگذارند.
فَیَوْمَئِذٍ لا یُسْاَلُ عَنْ ذَنْبِه‌ى اِنْسٌ وَ لاجانٌّ (39)
آن روز از گناه هیچ انسان و جنّی ، سؤال نمی‌شود
فَبِاَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (40)
پس کدامین نعمتهای الهی را انکار می‌کنید؟
یُعْرَفُ الْمُجْرِمونَ بِسیماهُمْ
چون گنهکاران با نشانه‌های خود، شناخته می‌شوند؛
فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصى وَ الْاَقْدامِ (41)
آنگاه با پیشانی و پا، آنها را گرفته و به جهنّم می‌اندازند
این همان دوزخی است که مجرمان، آن را دروغ می‌پنداشتند
یَطوفونَ بَیْنَها وَ بَیْنَ حَمیمٍ آنٍ (44)
بین آتش و آب جوشان، در رفت و آمدند!
فَبِاَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (45)
پس کدامین نعمتهای الهی را انکار می‌کنید؟
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
در قیامت، گنهکاران با نشانه‌های خود، شناخته می‌شوند؛ آنگاه با پیشانی و پا، آنها را گرفته و به جهنّم می‌اندازند، این همان دوزخی است که مجرمان، آن را دروغ می‌پنداشتند، آنهابین آتش و آب جوشان، در رفت و آمدند!
