این صفحه شامل سوره قلم آیات 17 تا 33 از قرآن کریم به همراه ترجمه فارسی آنها است که درباره مجازات کسانی که انفاق نمی‌کنند صحبت می کند. خداوند متعال در این آیات داستان صاحبان باغی را ذکر می‌کند که قول دادند محصول باغ را صبحگاهان برداشت کنند اما بخشی از آن را برای نیازمندان نگذاشتند. خداوند با فرستادن گردبادی شبانه، باغ آنها را ویران کرد تا درس عبرتی برای آنان باشد. این آیات دعوت به انفاق و یادآوری عذاب الهی برای بخیلان می‌باشد.
| اِنّا بَلَوْناهُمْ کَما بَلَوْنا اَصْحابَ الْجَنَّهِ | آنان را امتحان کردیم، همان گونه که صاحبان آن باغ را آزمودیم؛ |
| اِذْ اَقْسَموا لَیَصْرِمُنَّها مُصْبِحینَ (17) | آنگاه که سوگند خوردند تا حتماً محصول را صبحگاهان بچینند |
| وَ لایَسْتَثْنونَ (18) | و چیزی از میوه‌ها را برای بینوایان، بجا نگذارند |
| فَطافَ عَلَیْها طائِفٌ مِنْ رَبِّکَ | پس بر آن باغ، گردبادی به گردش در آمد، بلایی شبانه از جانب خدای تو، |
| وَ هُمْ نائِمونَ (19) | در حالی که آنها خواب بودند |
| فَاَصْبَحَتْ کَالصَّریمِ (20) | و باغشان مانند زمینی درو شده گردید |
| فَتَنادَوْا مُصْبِحینَ (21) | ولی آن بی خبران، بامدادان یکدیگر را صدا زدند |
| اَنِ اغْدوا عَلیٰ حَرْثِکُمْ | با یکدیگر گفتند: «به سوی کِشت و محصولاتِ خویش بروید؛ |
| اِنْ کُنْتُمْ صارِمینَ (22) | اگر میوه‌چین هستید» |
| فَانْطَلَقوا وَ هُمْ یَتَخافَتونَ (23) | پس به راه افتادند و آهسته با یکدیگر می‌گفتند: |
| اَنْ لایَدْخُلَنَّهَا الْیَوْمَ عَلَیْکُمْ مِسْکینٌ (24) | که «امروز، ابداً نباید هیچ بینوایی، وارد باغ شما شود» |
| وَ غَدَوْا عَلیٰ حَرْدٍ قادِرینَ (25) | و صبحگاهان، خود را بر منع تهیدستان توانا می‌دیدند |
| فَلَمّا رَاَوْها قالوا اِنّا لَضالّونَ (26) | امّا چون آن را دیدند، گفتند:«ما راه را گم کرده‌ایم» |
| بَلْ نَحْنُ مَحْرومونَ (27) | خیر، بلکه ما محروم شدگانیم |
| قالَ اَوْسَطُهُمْ | خردمندترین آنها گفت: |
| اَلَمْ اَقُلْ لَکُمْ لَوْلا تُسَبِّحونَ (28) | «آیا به شما نگفتم؟! چرا تسبیح[i] نمی‌گویید؟» |
| قالوا سُبْحانَ رَبِّنا اِنّا کُنّا ظالِمینَ (29) | گفتند: «خدایا ! تو منزّهی، به راستی که ما ستمکار بودیم» |
| فَاَقْبَلَ بَعْضُهُمْ‌عَلیٰ بَعْضٍ‌یَتَلاوَمونَ(30) | سپس سرزنش‌کنان به یکدیگر رو کردند |
| قالوا یا وَیْلَنا اِنّا کُنّا طاغینَ (31) | گفتند: «ای وای بر ما ! به راستی که ما سرکش بودیم |
| عَسیٰ رَبُّنا اَنْ یُبْدِلَنا خَیْرًا مِنْها | امید است که خدایمان بهتر از آن را ، به ما عوض دهد؛ |
| اِنّا اِلیٰ رَبِّنا راغِبونَ (32) | که ما از این پس به خدایمان توجّه داریم» |
| کَذٰلِکَ الْعَذابُ وَ لَعَذابُ الْـآخِرَهِ اَکْبَرُ | مجازات این چنین است و قطعاً عذاب آخرت بزرگ‌تر است؛ |
| لَوْ کانوا یَعْلَمونَ (33) | اگر می‌دانستند. |
[i] از این آیه معلوم می‌شود که یکی از مصادیق تسبیح گفتن خداوند، انفاق به نیازمندان است
تعبیر این آیات در استخاره با قرآن
بد است، توجه داشته باشد:
- آنان را امتحان کردیم، همان گونه که صاحبان آن باغ را آزمودیم؛آنگاه که سوگند خوردند تا حتماً محصول را صبحگاهان بچینند و چیزی از میوه‌ها را برای بینوایان، بجا نگذارند؛ پس بر آن باغ، گردبادی به گردش در آمد، بلایی شبانه از جانب خدا و باغشان مانند زمینی درو شده گردید؛ ولی آن بی خبران، بامدادان یکدیگر را صدا زدند و گفتند: «به سوی کِشت و محصولاتِ خویش بروید، اگر امروز میوه‌چین هستید» پس به راه افتادند و آهسته با یکدیگر می‌گفتند: که «امروز، ابداً نباید هیچ بینوایی، وارد باغ شما شود»؛ امّا چون آن باغ خراب را دیدند، گفتند: «ما راه را گم کرده‌ایم؟! خیر، بلکه ما محروم شدگانیم»؛ خردمندترین آنها گفت: «آیا به شما نگفتم؟! چرا به وظایف الهی خود، عمل نمیکنید ؟» گفتند: «خدایا ! تو منزّهی، به راستی که ما ستمکار بودیم» ؛
