ما فرزندان آدم، وابسته به هم آفریده شده‌ایم، وجود نداریم مگر کسی باشد که بتواند ما را ببیند، آنچه می‌گوییم معنایی ندارد مگر کسی بتواند سخنان ما را بشنود!
اگر خواهان روحیه قوی و آرامش هستید، ارتباط انسانی را فراموش نکنید. دوستان خوب، بهترین منبع پایدار خشنودی ما هستند. علاقه و توجهِ دوستان، به ما این قدرت را می‌دهد که از تنبلی بیرون بیاییم. آن ها امکان تبادل علم و رشد اجتماعی را فراهم می‌کنند و به زندگی معنا می‌بخشند و می‌توانند احترام و علاقه‌ای ارزانی دارند که ثروت قادر به انجام آن نیست!
ای دوستدار بُردباران که نامت آرام بخش قلب‌ها و یادت شفای بیماران است!
با عشق پاک خویش، نگرانی و اندوه ما را کاهش ده، و تحمل غم بیماری دوستمان را به ما عطا کن.
خدایا،
«علم و آگاهی ما را افزایش ده» تا شُکر دانش و اراده استواری را که به ما عطا کردی بجا آوریم و بدانیم «چه بسیار از کارهایی که انجام می‌دهی، خوشایند ما نیست اما در آن‌ها خیر زیادی نهفته است».
(طه/۱۱۴)
ما نگرانی خود را در دست توانایت می‌گذاریم و درخواست می‌کنیم؛ [ نام دوست ] را بهبود بخشی. آمین.
