«صاحب جهانیان دوست من است. همان که مرا آفریده و در راه کمال قرارم داده است. به من غذا می‌دهد و سیرابم می‌کند، وقتی که بیمار می‌شوم، شفایم می‌دهد. مرا می‌میراند و سپس زنده‌ام می‌کند، امید دارم در روز داوری، از خطا‌هایم بگذرد.»
(آل عمران/۱۷۳)
«خدا بهترین مدافع من است و برایم کافی است.»
(شعراء/۸۳-۷۷)
بهترین پناهگاه برای در امان ماندن از افکار مایوس کننده در زمان بیماری، خواندن کتاب است. هنگامی که درد کُشنده نباشد، خواندن کتاب؛ شدت درد را کم می‌کند، آرامش‌بخش تنهایی و بر طرف کننده احساس بیهودگی است.
ای که نامت دوای دردمندان و یادت شفای بیماران عالم است،
«به غیر از تو، یاوری نیست، یاور ما در دنیا و آخرت تویی.» (احقاف/۳۲ و اعراف/۳۲)
ما با تغذیه مناسب، تمرین ورزشی و خواندن کتاب؛ سعی در نگهداری بهترین نعمتت خواهیم کرد. منبع بهبود و آرامش ما باش تا دردهایمان قابل تحمل شوند،
به ما یادآوری کن درد و رنج موهبتند و ما را قوی‌تر می‌سازند. آمین
«پروردگارا؛ تو بهترین مراقب و بی نهایت مهربانی»
(یوسف/۶۴)
«ای مسلمانان؛ از هر چیزی که روزیتان کرده‌ایم، در راه خدا هزینه کنید؛ قبل از آنکه روزی برسد، نه خرید و فروشی در کار باشد و نه رفاقتی یا شفاعتی، آنان که از هزینه کردن در راه خدا طفره می‌روند، واقعاً بدکارند.»
(بقره/۲۵۴)
ای خدایی که بخشش و مهربانیت دائمی است!
تو را در بلاهایت ستایش می کنیم همان گونه که در نعمت هایت سپاس می گوئیم. زندگی و مرگ در دستان توست.
ما با فروتنی التماس می‌کنیم؛ از سر لطف به این انسان خفته در بستر بیماری بنگری.
به خاطر بخشندگی و مهربانیت، جان این انسان را به او ببخش، شاید روزهای زندگیش در روی زمین طولانی شود و با خدمت به دیگران، جلوه‌ای از شکوه و عظمت تو در آینده شود یا او را از درد جسمانی رها کن و به بهشت جاودان ببر تا روحش با روح انبیاء و اولیا در آرامش و شعف ابدی باشد. آمین
«پروردگارا! به هر خیری که بر ما فرو فرستی، نیازمندیم»
(قصص/۲۴)
«خدا آفریننده و متمایزکننده شکل مخلوقات است. بهترین نام‌ها برای خداست، آنچه در آسمان‌ها و زمین است مشغول نیایش اوست، او شکست‌ناپذیر و فرزانه است.»
(حشر/۲۴)
جامعه همواره شاهد افرادی بوده است که پا فراتر از محدودیت‌های انسانی گذاشته‌اند، به استادان یا قاریان نابینای قرآن، توجه کنید، وزنه برداران معلول را بنگرید، کوهنوردانی که با دو پای فلزی بام دنیا را فتح کردند، رصد کنید. آیا آن‌ها شایسته ی تحسین نیستند؟!
ای درمان کننده قلب‌ها!
به من یادآوری‌کن؛ هر انسان گل ویژه‌ای است و گل‌ها با هم، یک باغ را زیبا می‌سازند.
دیدگاه اجتماعی من را نسبت به معلولین جسمی و ذهنی تغییر بده تا توانایی‌هایشان را ببینم، راه را برای آن‌ها هموار کنم، به آن‌ها احترام بگذارم و با زبان مهربانی سخن بگویم، زبانی که ناشنوایان بشنوند، نابینایان تجربه و معلولین حس کنند. آمین
به عنوان یک کم‌توان باید بدانیم:
- ناتوانی‌های ما باعث نمی‌شوند، خدا کمتر دوستمان داشته باشد.
- سرنوشت ما را توانایی‌هایمان تعیین می‌کنند و تا مادامی که چشم از هدف بر نداریم، متوجه موانع سر راه خود نخواهیم شد.
طرز رفتار ما با معلولین، بیانگر سطح فرهنگ جامعه است
