«هر کس انسانی را از مرگ رهایی دهد انگار که به همه مردم زندگی بخشیده است.»
(مائده/۳۲)
پیش از ورود ما به رشته پزشکی، خداوند حکمت خود را بکار برد و بذر محبت را در قلبمان کاشت، به ما گوش شنوا و دلی مهربان داد و حس تشویق را در دلمان نهاد.
ما هنرِ ظریفِ نگریستن، گوش دادن و لمس کردن را یاد گرفته‌ایم، کار خود را با عیادت بیمار و صحبت دوستانه بر بالین او آغاز می‌کنیم. وظیفه‌ی ما کاهش اضطراب بیمار و تقویت توان بدنی اوست.
زمانیکه بیمار نگران یا وحشت زده است، اگر دستش را بگیریم و با دقت به سخنانش گوش کنیم و با مهربانی سخن بگوییم، خود باوری بیمار افزایش یافته و آرامش می‌یابد و ما هم به اطلاعاتی که در موررد بیماری او نیاز داریم، دست می‌یابیم.
***
خداوندا!
«تو خالق همه چیز و ناظر و مراقب بر همه‌ی اشیاء هستی» (زمر/۶۲)
از پزشکان و پرستاران دلسوز و مهربان که با بیماران با شأن و منزلت برخورد می‌کنند و سلامتی بیمار را اولین نگرانی خود می‌دانند، مراقبت فرما! آمین
