از هرچه به شما داده شده است، انفاق کنید. چه علم باشد و چه ثروت
مطمئن باشید، خدا جایش را پر می کند، «خدا بهترین پاداش دهنده و روزی دهنده است» (مومنون /۷۲)
هدف کلان آموزش و پرورش، رشد و تربیت انسان هایی با ذهنی خلاق و جسمی سالم و با روحیه ی شاد و اعتماد به نفس بالا است که کارکردن را ارزش بدانند، داوطلبانه اطاعت کنند، به حقوق افراد و قوانین اجتماعی احترام بگذارند، به حقیقت و عدالت عشق بورزند و احساس ژرفی نسبت به مسئولیت‌های خویش داشته باشند تا در ساخت جامعه ای توانمند و صلح دوست مشارکت نمایند.
معلمان خوب بر این باورند:
آموزش با ارزش، با روابط انسانی دُرست، در محیطی شاد و بدون اضطراب، آغاز می شود. آن ها به ما کمک می کنند؛
• استعداد هایمان را بشناسیم.
• ما را تشویق می کنند نسبت به خود بهتر شویم.
• به ما مهار خشم و تحمل نقدپذیری می آموزند.
• به ما مهارت با هم زندگی کردن را می آموزند.
• ما را نه تنها برای زمان حال بلکه برای آینده تربیت می کنند.
• در کنارمان و پشتیبانمان هستند و استعدادهایمان را شکوفا می کنند.
• به ما انضباط، همکاری در کار گروهی و مسئولیت پذیری می آموزند.
• رشد و توانمندی های ما را می بینند و ما را با دیگران مقایسه نمی کنند.
• به ما می آموزند که اشتباه کردن، مقدمه یادگیری است و اینکه از اشتباه نترسیم بلکه از آن درس بگیریم.
معلمان و مربیان پیکر تراش های هنرمندی هستند که اسطوره های علمی، هنری، ورزشی و اخلاقی را می تراشند، همان اسطوره هایی که مبنای هویت و چسب همبستگی جامعه هستند و به زندگی معنا می دهند و کمک می کنند مردم با شرافت و با ارزش زندگی کنند، از اینرو باید آن ها را ارج نهاد.
پروردگارا، ای خالق هستی و مربی جهانیان!
به زندگی معلمان و مربیان برکت ده و « از فرزانگی و دانش خود به آن‌ها عطا کن. »(یوسف /۲۲) آمین
