«مائیم که زنده می‌کنیم و می‌میرانیم و مائیم که ماندنی و وارث همه چیز هستیم.
همه کسانی را که قبل از شما به دنیا آمده‌اند یا بعداً به دنیا می‌آیند، می‌شناسیم و زیر نظرشان داریم همه را روز قیامت جمع می‌کنیم؛ مائیم فرزانه‌ی دانا.»
(حجر/۲۵-۲۳)
ای بخشنده مهربان،
گریه عزیزان ما، عمیق‌تر از کلمات، غم ما را بیان می‌کند، با حضورت در قلبمان، برای از دست دادن [نام خانوادگی متوفی] به ما آرامش و صبر عطا کن،
به ما انگیزه ای ده؛ تا مبادا بخاطر غم، از زندگی ناامید شویم.
به ما شجاعتی ده؛ تا مبادا بخاطر ترس از مرگ، از تلاش دست بکشیم.
به ما درایتی ده؛ « تا مبادا آرزوهای دور و دراز زندگی، ما را فریب دهند»(حدید/۱۴)و موجب سُستی اراده در انجام کار درست یا پیروی از هوای نفس شوند.
ای خدایی که رحمت و مهربانیت دایمی است؛
درآغوش پُر مهر خویش این خانواده‌ی مصیبت دیده را پناه ده و رفته‌گان آن‌ها را بیامرز.
این مجلس ختم را آغاز تحول برای بازماندگان قرار ده و آنان را به مرحله ی جدیدی از رشُد و خِرد برسان.
بارالها؛
ایمان ما را تقویت کن و تجدید پیمان ما را با پیامبر عزیز خود محمد (ص) بپذیر.
فرخنده باد نام تو، آفریدگار عالَم. آمین
«هرکس باید بنگرد از قبل چه اندوخته ای برای خود فرستاده است»
(حشر/۱۸)
در دنیا و آخرت شاد زندگی کنیم
دنیا و آخرت در امتداد هم هستند. اگر شاد زیستن را در دنیا تجربه نکنیم و خود را از نعمت‌های پاک (حلال) خداوند محروم سازیم، نباید انتظار داشته باشیم در آخرت با شادی زندگی کنیم.
برترین خیر، شاد زیستن در دنیا و آخرت است، نه اینکه عمری را در غم و سختی بسر بردن به امید داشتن یک آخرت سعادت بخش. قرآن کریم می‌فرماید:
«کسی که در دنیا حقایق را نبیند، در آخرت هم بی‌بصیرت‌تر از دنیا است.»(اسراء/۷۲)
مرگ امری طبیعی است که در زمان خود فرا می‌رسد، پذیرش صادقانه آن، اجازه می‌دهد زندگی را به شیوه‌ای غنی‌تر و با خوشنودی بیشتری سپری کنیم.
بیشترین چیزی که در اواخر عمر به ما آرامش می‌دهد، این است که بدانیم کامل و خوب زندگی کرده‌ایم و میراثی با ارزش از روابط اجتماعی و خاطرات خوب از خود بجا خواهیم گذاشت.
پروردگارا؛ «ای بهترین یاری رسان»(آل عمران/۱۵۰)
برای موهبت زندگی، نعمت‌های پاک و شادی که در دنیا به ما بخشیدی، شُکرگزاریم.
از آن‌ها با رضایت خاطر استفاده می‌کنیم و با عشق و اشتیاق وظایف و مسئولیت‌های خود را نسبت به خانواده، کار و مردم کشورمان انجام می‌دهیم.
امیدواریم، در آخرت «در حالیکه هم تو از ما خشنودی و هم ما از تو»، ندای فرشته‌ی تو را که صدا می‌زند: «ای روح آرام یافته به سوی پروردگارت بازگرد و در گروه بندگانش درآی و در بهشتش وارد شو»(فجر/۳۰-۲۷) را بشنویم. آمین
ما تنها یک‌بار فرصت زندگی داریم، پس باید به نحو احسن زندگی کنیم تا آن را با کم‌ترین پشیمانی به پایان برسانیم.
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید،
خدا را بسیار یاد کنید، اوست که شما را مورد رحمت ویژه خود قرار می‌دهد و فرشتگان نیز برای شما آمرزش می‌طلبند تا خدا شما را از تاریکی‌ها به سوی نور ایمان و اخلاق نیکو و عمل صالح رهنمون سازد.
او نسبت به مومنان، مهربان و به یاد آن ها است.»
(احزاب/۴۳-۴۰)
نیایشی که ما از تهِ قلبمان می‌کنیم، نیروی شگرفی دارد. دل «ناآرام را آرام می‌کند»(رعد/۲۸) و دل زنگ زده را جلا می دهد.
بُزدل را شیردل می کند و سنگ دل را مهربان، ذهن محدود را وسعت می بخشد و مشتاق حکمت را به علم و فرزانگی خدا پیوند می‌دهد و از همه مهم‌تر؛
«خدای بزرگوارِ مهربان»(حمد/۱) را کار گشای امور زندگیمان می کند.
حقیقت و علم از نور سرچشمه می گیرند و نادانی و گمراهی از تاریکی. قرآن، کتاب نور است که با تقویت خود باوری، ناامیدان را امید می بخشد. با خواندن قرآن و عباداتی که ما پیوسته انجام می دهیم با نور خدا هدایت می شویم.
زمانی می رسد که چشم ما نعمت های بیکران خدا را می بیند، گوش ما آوای مهربان او را می شنود، دست ما دست های ناتوان دیگران را می گیرد و پای ما در راه عظمت او و خدمت به مردم کشورمان گام بر می دارد. بی تردید آن زمان خدا عاشق ما است. آمین
در هنگام شادی، خدای مهربان را ستایش کن، درغم، به یاد آن نسیم رحمت باش، در سختی، به آن فرزانه توانمند اعتماد کن، و در همه وقت، شُکرگزار آن گشاینده گره ها باش.
